Rara wat gebeurd daar??

Waar lijkt dit op? Waar doet het je aan denken?

Zou jij vrijwilig hier naar binnengaan?

Het was Ala, de geluidsman, die mij deze vragen stelde.

Stel dat deze hekken en muren ergens in Frankrijk of Zuid Amerika of waar dan ook staan, zou je voorbij deze muren, hekken en militaire torens lopen? Nee, ik zou me niet aan de andere kant wagen...er moet een reden zijn voor het bestaan van deze hekken en muren.

Militaire posten staan op plekken waar het niet veilig is, hekken en muren houden buiten wat buiten gehouden moet worden....

Ala, heeft gelijk, angst, dat is wat deze beelden bij je oproepen, angst voor dat wat er aan de andere kant ibs.

Aan de andere kant liggen de Palestijnse gebieden, wonen Palestijnen...hoe lang duurt het voordat zij bang worden voor zich zelf?

Fijne feestdagen

De tijd vliegt...ben op het moment in Israel en de West Bank.

Ben net terug uit Betlehem, afgelopen dagen materiaal gedraaid voor een documentaire over kerst in Betlehem.

Nu een paar dagen vrij voor research en dan naar Hebron voor de tweede documentaire.

Kerst in Betlehem, het is mijn derde kerst hier en de situatie wordt er niet beter op.

De muur die vorig jaar nog niet klaar was, is nu klaar.... De muur ontneemt je letterlijk de adem. Mijn eerste neiging was er een van heel hard weglopen en nooit meer terugkomen. Heb de afgelopen dagen samengewerkt met cameraman Hanna en geluidsman Ala, beide behoorden tot de vaste crew van de film Arna's children.

De kerstboom staat in Nazareth, in het huis van een christelijk arabische familie, waar ik heb genoten van warme thee en heerlijke knefa. Nazareth, de stad van Maria, vanuit Nazareth ging zij op weg naar Betlehem, ik volgde het zelfde pad, maar dan per auto.

Zoals steeds weer valt er zo veel te zeggen, zo veel te vertellen, maarik word stil van alles wat ik hier zie en meemaak. Mijn adem stokt, ik moet bijna hyperventileren als ik langs de muur loop. Ik word boos en krijg bijna ruzie met een toeriste uit Zweden, die zegt dat ze niet in haar eentje naar Betlehem durft. Hoezo vraag ik....Palestijnen zijn geen beesten! Ze weet dat het geen beesten zijn, maar ze is beinvloed door het negatieve nieuws over Palestijnen.....

Op het moment zit ik Tel Aviv, het regent, het is koud en ik moet nog heel veel doen, voordat ik kan beginnen met de opnames van de tweede doucumentaire. Zoals gewoonlijk ben ik ook nu dood zenuwachtig, waarom wilde ik ook alweer een docu maken?????? Steeds iets nieuws proberen is leuk, maar ik krijg er de zenuwen van hihihi

Fijne feestdagen allemaal en tot snel.

its hot

Palestijnen zijn weer in..op de agenda zal ik maar zeggen..

woensdagavond is er een lezing en een fototentoontelling in de universiteit van Leiden. Dames van Machsoom Watch komen iets vertellen over het wel en wee aan de chekpoints. De dames van Machsoom Watch zijn zelf allemaal Israelisch en houden al al jaren 'wacht' aan de chekpoints op de West Bank. Zij rapporteren over het gedrag van de soldaten en grijpen, indien nodig, ook in. Het idee erachter is dat door de aanwezigheid van Israelieers het leger wellicht zich zal inhouden...gaat helaas niet altijd op.

Voor wie het nog niet heeft, het boek Verdreven Palestijnen is ook nog te koop, korte verhalen van de bewoners van Palestijnse vluchtelingenkampen en prachtige foto's van Ronald de Hommel.

Op het IDFA ook nog docu's over Palestina en Israel.....waarschijnlijk ben ik de enige met heimwee..snif snif snif....

Prachtig interview met Desmond Tutu van Zuid Afrika, in de Happinezz van deze maand. 'Genezen doe je door vergeving, erkenning is noodzakelijk om te kunnen vergeven. Je mag niet vergeten, onrecht mag je niet vergeten, omdat je anders de generaties niet kunt genezen.'

Hoe graag willen we onrecht niet vergeten, steeds weer verbaas ik mij over blanke Zuid Afrikanen die ik de afgelopen jaren ben tegengekomen. Allemaal hebben geweldige verhalen over hoe gemengd hun levens al waren voor de afschaffing van de apartheid....totale ontkenning. Zolang wij ontkennen kunnen we niet vergeven, kunnen we niet helen, zoo waar.

Geen verantwoordelijkheid nemen. Op vier december a.s zal het ministerie van Defensie draaginsigne's uitdelen aan leden van Dutchbatt, een ere herstel....ja daar zijn de slachtoffers van Sbrenica erg blij mee....verantwoordelijkheid nemen...wat is dat toch verdomd moeilijk.

Het lijkt maar een formaliteit, who cares of die soldaten nou wel of niet een prijs krijgen??? Nee, geen formaliteit, een harde ontkenning van hun pijn, dat is wat het betekend voor Bosnieers. Slachtoffers van een afgrijselijke oorlog, waar ook door Nederland veel fouten zijn gemaakt. Dankzij een van mijn Bosnische vrienden, zie ik dat iets wat maar formaliteit lijkt, in werkelijkheid een klap in het gezicht is, een gezicht dat al gewond was.

Hoe komt het toch dat wij zo slecht kunnen luisteren naar pijn? We lusiteren niet naar onze eigen pijn en al helemaal niet naar dat van een ander.

Even een 'dont do list', dooddoeners:

1. ach joh het gaat wel over, is niet de issue, trauma's gaan niet over...je verwerkt ze, maar het gaat niet over en bovendien wat is dat voor een lege boodschap?

2. geestelijk geweld is erger dan lichamelijk geweld, het tweede kan alleen maar bestaan omdat het eerste al bestaat.

3. waar twee vechten hebben twee schuld, gaat niet altijd op, wordt al te graag gebruikt zodat we lekker gemakkelijk geen standpunt hoeven te kiezen. Nummer drie gaat niet op voor de holocaust slachtoffers, gaat niet op voor andere slachtoffers van genocide, gaat niet op voor mensen die onder een bezetting leven, gaat niet op voor kinderen die afhankelijk zijn van volwassenen, gaat niet op voor huiselijk geweld waarbij een van de partners haar of zijn macht misbruikt (emotionele macht, financieele en/of religeuse), en er zijn nog tig situaties te verzinnen waar deze dooddoener niet geldt.

4. zeg maar niets, ik snap het wel, oeeeeeeee fout...goedbedoeld maar fout, praten, hardop uitspreken van pijn is de weg naar genezing, pijn heeft vaak al lang opgekropt gezeten, door erover te spreken maak je het los.

de lijst kan langer, is langer, vervolg komt:-)

de grens

uit het archief, aan de andere kant ligt Libanon, ik sta aan de grens, twee dagen na de beeindiging van de oorlog.

Home..

Het is te lang stil geweest op mijn weblog, van verschillende kanten kreeg ik smsjes en mailtjes: wannner schrijf je weer?

Iam back, de dozen uitgepakt, de schilderijen opgehangen. Geniet op het moment van de heerlijke vrienden, die ik te lang heb moeten missen, ben druk bezig met schrijven, werken en vooral uitzoeken wat eerst te doen.

'De strijdsters van Allah', het nieuwe boek van de twee Volkskrant journalisten over de meiden rondom het Hofstadnetwerk is net uit. Gisteren heb ik de twee schrijfsters ontmoet, ben begonnen in het boek. Goed geschreven, leest heerlijk weg, genuanceerde en rake inside verhalen. Kortom een bijzonder boek. Huwelijken, die achter de ruggen van ouders om, worden gesloten in het geheih. Niqa's gesloten door tieners, tussen tieners. Een nieuwe, gelegaliseerde, geislamitiseerde manier om sex te hebben?

Het gesprek met de schrijfsters, de verhalen uit het boek en mijn eigen observaties doen me beseffen, hoe ontzettend belangrijk het is, het eigen geluid te laten horen. God behoort niemand en tegelijkertijd iedereen toe. Islam kan en mag niet gekaapt worden, door wie dan ook. Niemand heef t alleenrecht op interpetaties, ook ik niet.

Steeds vaker, hoor ik verhalen over ongepaste agressies, bij al dan niet terechte arrestaties. Terwijl Nederland zich druk maakt over de vrijheid van meningsuiting, durft de gemiddelde, gematigde moslim, steeds minder haar of zijn mond open te trekken. Ouders van tieners waarschuwen hun kroost, om vooral op te letten, wat zij en wel niet zeggen tegen vriendjes via internet en mobiele telefoons.

Gisteren sprak ik ook de Engels-Indiase schrijver van de bestseller 'Londonstani', een roman die gaat over desies in Londen. De gemiddelde Nederlander weet niet eens wat desies zijn. Een heerlijk inspirerend gesprek, met Naem Sadiq, sterkt mij in mijn mening, we have to figure out whats happening in de desiescene in Nederland? Waar zijn de desies?

De desies zonder moraal, maken zich in groepjes schuldig aan verkrachtingen en het stalken van vrouwen die niet in hen geintereseerd zijn. Wie durft het ter sprake te brengen? De meiden niet, dat spreekt voor zich. De jongens maken gebruik van de zwakte van de meiden;maagdelijkheid, de goede naam etc, kortom de zogenaamde izzet.

Volgende week is het de internationale dag tegen het geweld tegen vrouwen. Vorige maand kwam de UN al met een schokkend rapport, het geweld tegen vrouwen neemt wereldwijd toe. Hoe pak je dit geweld dit aan, wie pakt het aan, waar begin je? Mannen dekken elkaar, het oude jongensbolwerk werkt nog steeds, bestuurders houden elkaar de handen boven het hoofd. De vrouwen die slachtoffer zijn, worden naar huis gestuurd onder het mom van: tja, geweld is een prive zaak. Is huiselijk geweld een priveaangelegenheid?

Op deze weblog, schreef ik eerder over mijn gewelddadige ex echtgenoot, dhr Ayyub Mohamedajoeb, tot voor kort voorzitter van stichting Ihsan, de club die subsidiegeld ontvangt, om het thema huiselijk geweld in moslim kringen bespreekmaar te maken. Hij heeft eindelijk, na meer dan vijf jaar onrechtmatig voorzitter geweest te zijn, eiren voor zijn geld gekozen. Wat gaat Ihsan nu doen? Een warm afscheid van een 'wifebeater'? Het is om te lachen, hoe bestuurders zich zelf en de organisaties waar zij voor staan belachlijk maken. Hoe voelen de vrouwen zich, die hebben samen gewerkt met deze wifebeater die hun baas was? Hoe en wat voelen de vrouwen die hebben deelgenomen in projecten van Ihsan? Belabberd, belazerd, dat kan ik u zeggen.

Wifebeaters zijn de bouwers van onze moskeeen. Thuis meppen we onze vrouwen en buiten bouwen we aan de nieuwe poldermoskeeen? Lachertje.

De lijst met namen van wifebeaters, moet maar binnenkort openbaar gemaakt worden, gewoon om duidelijk te maken dat het hier niet gaat om 'persoonlijke omstandigheden' en toeval, de lijst met moslim wifebeaters is niet gering, de lijst wifebeaters bestuurders evenmin...

Islam is ook, spreek je uit tegen onrechtvaardigheid.

Back:-)

Tel Aviv, de Libanese grens, New York, Den Haag... veel te vertellen, komt allemaal nog...

Tel Aviv even achter me gelaten, tussen door nog naar New York (kijk naar een Vandaag...naar mijn zeer getalenteerde en wonderschone FLOOR :-)

Foto's uit New York en Libanon volgen nog.

voor allen die eid ul fitr vieren, Eid Said.

God, het wonder

Voor een ieder die het nog niet weet; God hield de Hizbullah raketten tegen. Zij die er bij waren, hebben het wonder zelf mogen aanschouwen. De Israelische soldaten werden nauwelijks geraakt, als een wonder hield God de raketten tegen.
God moet wel een beetje schyzofreen zijn, een voetballer die niet weet in welk doel hij moet schieten. God, hield namelijk ook de Israelische raketten tegen. Voor een ieder die het niet wil geloven, het is echt waar, alle Hizbullah strijders kunnen het u navertellen. Ze zagen met hun blote ogen, het wonder Gods.

P.S. voor de volledigheid: bovenstaande woorden zijn de woorden van gelovige joden en gelovige moslims, echt waar, ze hebben het me persoonlijk verteld en ik was geraakt door de krankzinnigheid van Gods wonder!

Zeemerminnen

Het jongetje in het groene shirt, was vorig jaar zomer mijn stille aanmoediger. In een baldadige bui, besloot ik te gaan dansen in de balzaal van het Revolutie museaum in Havana. Cubanen dansen altijd en overal, dus moet het geen probleem zijn, als ik dans in een voormalig paleis! Mijn vriendje van tien moedigde mij aan met een glimlach.

Behalve een stille aanmoediger, bleek hij ook een ware verhalenverteller. Castro zou al dagen dood zijn volgens de bronnen van mijn vriendje, iedereen wist het, maar niemand mocht het hardop zeggen...En aan het strand van Havana was al heel vaak een prachtige zeemermin gezien, maar natuurlijk was ook dat staatsgeheim. Een heerlijk joch mijn vriendje van tien. Ik moest weer aan hem denken, nu het nieuws over Cuba af en toe voorbij flitst.

Het grootste nadeel aan het leven in een zogenaamd conflict land is, dat de rest van het wereld nieuws slechts een flits is. De gesprekken met de mensen gaan alleen maar over het midden oosten conflict (ik heb nog nooit zoveel berichtgeving over Iran gezien als nu het geval is). Zowel Palestijnen als Israelieers zijn zo weinig bezig, met wat er in de rest van de wereld gebeurd, tenzij het op de een of andere manier te maken heeft met hun eigen conflict.

De gemiddelde Israelieer weet bijvoorbeeld zo goed als niets over Sbrenica. Voor Palestijnen is er uiteraard geen grotere tragedie dan die van hen, begrijpelijk,maar soms ook zeer vermoeiend. Tijdens een bijeenkomst liet de heer Vanunu (inderdaad, die van de kernwapens) mij weten, dat het erg belangrijk is dat ik de mensen in Pakistan vertel over de massamoorden in het Palestijnse dorp Deir Yassin (moorden werden gepleegd door joodse troepen in 1948)....inderdaad erg belangrijk...maar wat moet je met zo een boodschap?

Nieuws over het grote gevaar van de radicale islam is wel belangrijk nieuws. Vermoeiend aan dat 'nieuws' is het gemak waarmee de bezetting, de bouw van de afscheidingsmuur etc worden gekoppeld aan het groter 'islamitisch' gevaar. Ik doe niet mee. Voor de verandering probeer ik me zo min mogelijk in de discussies te mengen, het is zoo weinig hoop gevend anyway.

Gelukkig zijn er nog prachtige zeemerminnen, ook al zijn ze staatsgeheim, wie kan dansen zonder muziek, kan ook zeemerminnen zien zonder wonderbrillen. Lang Leve de Cubanen!

Hart

Leven uit het hart lijkt zo simpel, of juist zo zen-achtig. Leven uit het hart is vooral geduldig zijn, heeel geduldig. Het is niet zo maar geduld, het is wachten zonder dat je weet waarop je wacht, het is wachten in goed vertrouwen. Je vertrouwt, je vertouwt je hart, niet omdat jouw hart zoo geweldig is, maar omdat je weet dat het hart altijd gelijk heeft.

Je neemt geen enkele stap voordat je van top tot teen voelt dat dit het juiste moment is...en dan neem je de stap..in goed vertrouwen. Iedere beslissing die zwaar om het hart voelt is niet de juiste, alles wat je nekkrampen geeft zou je over boord moeten gooien. Het lichaam spreekt, het lichaam verteld je precies wat je wel of niet moet doen.

Je leest wel eens van die dingen over 'de kosmos die zich samen spant voor jou', het lijkt wederom zengedoe, maar t is zoo waar, de kosmos spant zich samen voor ons, voor mij, voor jou. In goed vertrouwen, doe je wat je kunt, zijn, en geduldig wachten, de rest volgt. Maar altijd heb ik de angst; wat als de kosmos ophoud zich samen te spannen voor mij? Wat als de engeltjes mij niet langer zien staan? Iedere nieuwe stap is moeilijk, eng, maar er is geen andere weg...wil je leven uit het hart dan moet je steeds weer je innerlijke stem volgen..en die stap nemen..hoe lastig ook.

De afgelopen maanden ben ik er voor het eerst achtergekomen dat OVERLEVEN niet hetzelfde is als LEVEN. Nu wil dat niet zeggen, dat ik al weet hoe je dat doet, leven:-) maar ik weet wel dat overleven alleen niet voldoende is. Twee jaar geleden wist ik dat ik weg moest uit Nederland, ik wist dat ik afstand moest nemen van mijn huwelijk, waarom wist ik niet, maar ik wist, ik voelde ik moet weg. Volgens sommigen was het een vlucht, ik was aan het vluchten, volgens mijn toenmalige echtgenoot was ik niet bereid te werken aan de relatie. Hij schilderde mij af, en ik deed met hem mee, als een warrige, niet tevreden figuur, de meeste vrienden trapten erin. Ik was het probleem.

Nu weet ik dat ik het enige juiste deed, afstand creeeren, letterlijk ruimte maken, de enige manier om aan een gewelddadige relatie te ontsnappen. Dat wat vluchten leek in de ogen van velen, was in werkelijkheid de redding waar ik zo vaak voor had gebeden. Ik weet dat voor een ieder die mij en/of mij ex kent het volgende onwerkelijk klinkt, maar ik weet nu dat ik ben ontsnapt aan de dood. Nooit meer die afgrijselijke agressie hoeven te voelen, de moordlustige blik in zijn ogen hoeven te zien...Dankje God, dankje engelen, die mij ondanks alles hebben beschermd.

Ik schrijf dit nu zo op, mij ervan bewust dat een ieder dit kan lezen, een ieder kan dit uitleggen zoals hij of zij wil, tegen mij gebruiken of wat dan ook. Maar ik weet ook (door jullie mails en telefoontjes) dat er ook nog andere vrouwen zijn, die, net als ik, in een leugen leven, die net als ik zogenaamd hoger opgeleid zijn, geemancipeerd en getrouwd met 'redelijke', ontwikkelde mannen, maar die net als ik jaren zich zelf kwijt raken, steeds in een dieper gat vallen, en in stilte een geheim bewaren. Het is tijd om de stilte te verbreken, tijd om schijt te hebben aan het feit dat anderen zich ongemakkelijk voelen bij ons verhaal.

Not to peopele like us? Geweld hoort thuis bij lager opgeleiden, economisch zwakkeren, alcoholisten? Geweld komt ook voor bij, veeel vaker dan je wilt geloven, mensen zoals ons; opgeleid, geemancipeerd, wel of niet religeus, sociaal actief. Mijn ex is nog steeds voorzitter van stichting Ihsan, een club die van ons belasting geld word betaald voor een project om huiselijk geweld bij moslims bespreekbaar te maken. Hypocriet of moeten we zijn prive leven en zijn maatschappelijk leven scheiden?

Als ik nu besluit de stilte achter me te laten en mijn verantwoordelijkheid te nemen om dit taboe te doorbreken, ben ik dan ineens anti-islam, ben ik een ex die op wraak uit is, of doe ik slechts wat ik moet doen; leven vanuit het hart. Waarom schrijf ik dit alles zo op? Het hart verteld me dat het tijd is voor de volgende fase, tijd om dat, wat zoo veel pijn heeft gedaan en doet om te zetten in kracht. Het is tijd om mijn verantwoordelijkheid te nemen, tijd om mijzelf en andere slachtoffers van geweld te beschermen, in plaats van mijn ex echtgenoot en alle andere geweld plegers te beschermen.

foto's bij Spiegeltje aan de wand?

Jissr

Foto 'onder dwang'..de heren willen perse dat ik ze vastleg voor het nageslacht

Jissr tijdens mijn eerste bezoek

De visser vraagt of ik wat wil eten..

Ron met een van zijn vrienden uit Jissr

Spiegeltje spiegeltje aan de wand..?

De grauwe foto heb ik genomen, (ja ben geen echte fotograaf he), de eerste foto is van Ron (Ron is wel een echte fotograaf). Ron maakt mooi wat op zich niet zo mooi is. Je kunt zeggen Ron manipuleert de werkelijkheid, of je kunt zeggen Ron legt nadruk op de potenties. Ron laat zien, dat als je goed kijkt, JIJ de mooiste van het land bent.

Sinds een jaar of vijf werkt deze Israelische fotograaf in het dorpje Yisser. Yisser is een Arabisch vissersdorpje tussen Gadera en Haifa in. Het is het enige overgebleven Arabisch dorpje aan zee binnen de grensen van Israel. Het dorp heeft een bijzondere geschiedenis, in 1948 werden de bewoners van dit dorp niet verjaagd en/of gedood door de zionistische gewapende troepen, omdat de joden in de omliggende dorpen hen nodig hadden voor het werk in de tuinen en de huishouding! De ouderen van het dorp vertellen mij de verhalen over hun gevluchte en gedode familieleden uit de omliggende Arabische dorpen en ze vertellen waarom zij wel in leven mochten blijven; "de joden lieten ons weten dat we moesten komen werken in hun tuinen en hun huizen, alleen dan mochten we blijven leven. Sommige familie's uit andere Arabische dorpen zochten hun toevlucht in ons dorp en zo bleven ook zij in leven."

Opvallend aan het dorp is de grote hoeveelheid zwarte Arabieren, zij zelf zeggen dat ze Arabier/Palestijn zijn, ze noemen zich zelf geen Afrikanen, maar ze zijn wel afstammelingen van hoogstwaarschijnlijk slaven uit Afrika. (Ik dwaal af...het verhaal van de zwarte Arabieren is op zich een Verhaal...komt een ander keertje:-)

Jisser is een arm dorp, de eerste keer dat ik er kwam was ik geschokt, is dit Israel? Jisser is een van de armste dorpen in Israel. De weg is vol hobbels, het vuilnis slingert op straat, al met al een typisch 'derde wereld dorp.' De eerste keer dat ik het dorp bezocht, werd ik met argwaan bekeken door de bewoners. Op het moment dat ik mijn camera tevoorschijn haalde, werd ik in no time van verschillende kanten omsingeld door bewoners, boze bewoners. Het bleek dat enkele dagen daarvoor een Israelische journaliste een stuk had geschreven over Jisser. Een stuk over de armoe, het vuil, de werkloosheid, de drugsverslaafden, de criminelen etc. Kortom de bewoners van Jissr waren heel erg boos en beledigd. Volgens hen is hun dorp meer dan alleen maar dit stereotype beeld dat Israel van hen wil schetsen. Ze zijn ook van mening dat Israel zelf meewerkt aan de verloedering van hen dorp en van andere Arabische dorpen.

Ik stel de bewoners gerust, ik ben geen Israelische, geen joodse, sterker nog ik ben moslim (werkt altijd hahha), ik ben hier omdat ik hun verhaal wil horen etc. Mijzelf openstellen werkt, en ja hoor, een koud drankje hier, een warm drankje daar, een heerlijke lunch, een rondritje door het dorp, een bezoekje aan een school, lucht happen aan zee en bij het afscheid krijg ik ook nog een liter olijfolie en een hele grote blik olijven mee!

Tijdens de lunch komt een van de jongens met foto's naar me toe. Het zijn foto's van het dorp, een zonsondergang aan zee, het uitzicht op de bergen rondom Benjamina, de visserbootjes en mooie kinderen. De foto's zijn net anschitkaarten. De jongen is zichtbaar trots op de foto's, hij verteld enthousiast hoe mooi het dorp eigenlijk is en bij het 'hier kijk maar' stopt hij nog een foto onder mijn neus. Bij het afscheid krijg ik een van zijn favoriete foto's, de prachtige zonsondergang..

Maanden later ontmoet ik bij toeval Ron, Ron is een vriend van Erella (Erella is Nederlands-Israelisch, woont nu in Israel omdat ze hier bezig is met haar phd, Erella is ook secretaris van het ander joods geluid in Amsterdam....ja ja kleine wereld..). Erella verteld dat Ron een fotograaf is en werkt in een van de Arabische dorpjes........HEEEE het kwartje valt! Ik vertel Ron dat ik een van zijn foto's heb, hij twijfelt...weet ik zeker dat ik hem bedoel...misschien is het een foto van een andere fotograaf? Nee hoor, ik weet zeker dat Ron de fotograaf is.

Erella en ik zijn dan nu eindelijk mee geweest met Ron naar Jissr. In een van de vele foto albums die Ron heeft, zie ik een foto van de jongen die mij Rons foto cadeau heeft gedaan. Mysterie opgelust..Ron is mijn fotograaf! We worden uitgenodigd voor verse vis in het huisje bij een van de vissers. Het huis bestaat uit slechts een kamer, en daar in het huisje dat eerder een hutje is hangen twee foto's aan de muur; een foto van het huisje zelf en de foto die je hierboven ziet. De eigenaar verteld vol trots dat Ron de foto heeft genomen.

Ron fotograveert Jisser en haar bewoners op hun best. Hij geeft regelmatig foto's als cadeau aan de bewoners, een cadeau dat zeer waardevol is voor hen, blijkt uit de reacties van de bewoners. Twee keer per week werkt Ron met tieners uit Jissr, samen fotograveren zij het dorp. Ze doen foto's in een 'voor' en 'na' stadium; de straat met al het vuil, en de straat zonder het vuil..klikt zo banaal zoals ik het nu opschrijf maar de foto's maakten een diepe indruk op mij.

Los van de foto's is het vooral de trots in de ogen van de bewoners die me is bijgebleven. Iedereen drukte foto's onder me neus; kijk dan, kijk dan, zie je wel ik ben wel de mooiste van het land!!!!!

Familieleden, vrienden en activisten kijken uit op de militaire gevangenis in het nooorden van Israel.

Met twee bussen en een stuk of 20 auto's zijn we over de Gadera/Haifa road richting de gevangenis gereden. Vier jongens zitten gevangen, omdat zij weigerden deel te nemen als reservist in Libanon. Ouders schreeuwen: 'ik hou van je, ik ben trots op je.' Vriendinnetjes roepen: 'ik mis je, ik sta achter je.' Een paar sprekers; de broer van een van de gevangene, een Palestijn die zich uit spreekt tegen de bezetting en tegen geweld, en een activist.

Een pianist en een zangeres zorgen voor de muziek en we kunnen weer naar huis...De sfeer is goed, iedereen is ontspannen, de politie laat zich niet zien op de berg, ze blijven onderaan de weg staan en de hete zon zorgt ervoor dat alles gezellig traag verloopt.

Het heeft iets mafs, we gillen naar de gevangenen, waarvan we niet eens weten of ze ons kunnen horen..maar goed.. we doen ons best. De namen van de 'helden' worden harop genoemd, zodat iedreen weet om wie het gaat. Het organiseren van een support demonstratie op deze berg, is een traditie in Israel. Vanaf dit punt kun je de militaire gevangenis goed zien liggen. Hier samen komen en laten zien dat je de dienstweigereaars steunt is een must in een land waar slechts weinigen weigeren op basis van ideologie.

De oorlog is voorbij, wat dat ook mag betekenen, deze jongens moeten nog ongeveer een maand zitten en dan mogen ook zij weer naar huis. Ik ben meegeweest, uit nieuwsgierigheid en uit support, maar ik vind het hele tafereel ook een beetje triest. Vier jongens, slechts vier jongens hebben geweigerd deel te nemen aan de oorlog (er zijn overigens ook nog enkele jongens op een last minute vacantie vertrokken naar het buitenland, om op die manier aan de dienstplicht te kunnen ontsnappen). Het is weer eens duidelijk te zien dat het slechts een minderheid is die geen geweld wilt.

De reservisten die wel deel hebben genomen aan de oorlog, heben zich nu verenigd en hebben gisteren een brief geschreven aan de regering. Ze schrijven dat ze in de war zijn, ze hebben deelgenomen aan de oorlog maar begrijpen niet waar het goed voor is geweest, het was onduidelijk wat er van hen werd verwacht, het geheel was een zooitje en ze zijn boos omdat ze geen duidelijke orders kregen...

Tijdens de oorlog verbleef een meerderheid van de mensen uit het Noorden in Tel Aviv, Tel Aviv was gastheer, dat betekende: gratis museaum bezoek voor mensen uit het Noorden, gratis eten in sommige restaurants en gratis openbaar vervoer.

De Noorderlingen zijn al terug gekeerd naar huis, veel mensen zijn ontevereden over de uitkomst van de oorlog en het gewone leven gaat door. Ik vind het moeilijk om te zeggen 'de oorlog is voorbij', het klinkt zo leeg. Voor honderd duizenden mensen is vanaf de dag dat deze gekkigheid starte niets meer het zelfde..voorbij..de gevolgen van geweld zijn niet zo maar voorbij.

Gezichten

De jongen op het eerste plaatje is bezig te werken aan de herbouw van het vluchtelingenkamp Jenin, op de West Bank. Het kamp werd tijdens een invasie van het Israelisch leger verwoest. De jongen in het midden, werd door Israelische soldaten in zijn arm geschoten, tijdens dezelfde invasie. Hij was ongewapend. Zijn vader werd doodgeschoten op het binnenpleintje van zijn huis. De inwoners van Jenin hadden het bevel gekregen om binnen te blijven. De familie had geen watervoorraad in het huis, na meer dan twaalf uur geeen water te hebben gedronken, besloot de vader gehoor te geven aan het gekrijs van zijn dorstige kleinkinderen.

Het meisje met de wilde krullen woont in Ein Helwe, een van de grootste Palestijsne vluchtelingkampen in Libanon. Gisteren werd Jenin verrast door Israelische raketten, vandaag was de verrassing voor Ein Helwe. Natuurlijk zijn bovenstaande jongeren niet het doelwit, de raketten zijn, zoals altijd, bedoeld voor de extremisten.

Het is uiteraard de schuld van de Palestijnen zelf, dat die extremisten zich bevinden onder de bevolking.....Nu maar hopen dat de jongeren van de foto's, (die Ronald en ik hebben gesproken, tijdens onze Midden Oosten rondreis, voor het boek 'Verdreven Palestijnen') zich niet toevallig ook onder de bevolking bevinden.....

De jongen links zei toen al: "Israel verwoest, wij bouwen, de gene die bouwt is altijd sterker. Bouwen en herbouwen."

de foto's zijn van Ronald den Hommel, zie zijn website voor nog meer bijzondere en mooie foto's: www.photofactory.nl

Gluren

Gluren, gluren door het raam van de oudste moskee van Beersheva, een verlaten moskee. De gemeente Beerscheva staat moslims niet toe om gebruik te maken van de moskee, de samenkomst van moslims zou volgens de gemeente leiden tot radicalisering...Dus is de moskee sinds jaren verlaten. Om de moskee staat een groot hek, maar zoals altijd, kent ook dit hek gaten. Ik besluit om me niets aan te trekken van de Israelische legerpost aan de overkant, ik ga gluren.

Er ligt van alles op de grond; gebroken stenen, zand, glas en duivenpoep, maar ik zie ook; een mooie mozaiek vloer, beschilderde ramen, prachtig vormgegeven niesjes en rondvliegende duiven (het blijft me altijd weer verbazen, hoe de aanwezigheid van duiven vervallen gebouwen een romantisch karakter geeft).

Mijn gegluur maakt andere mensen nieuwsgierig, binnen no time verzameld zich een groep gluurders om mij heen. 'ooh' en 'aahh's' zijn het gevolg. Natuurlijk zijn er ook omstanders, die besluiten niet te gluren, gluren is tenslotte een overtreding.

Als ik niet had gegluurd, dan had ik nooit geweten hoe mooi de moskee van binnen is, ik had nooit geweten dat de zon verstoppertje speelt tussen de niesjes. Niet gluren, zou door de geesten van de voormalige imam's en bezoekers ook opgevat kunnen worden als een belediging. De moskee is immers het tastbare bewijs, dat zij, imam en volgeling, hebben geleefd, hier in Beershewa.

Gluren, is wellicht mijn manier, om de geesten te laten weten, dat ik hun aanwezigheid, hun zijn erken. De vele verlaten, verwoeste en beschadigde dorpen en huizen in Israel staan erbij, als stille getuigen aan wat eens was. Ze geven een dubbele boodschap, een boodschap van verlies en overwinning in een.

Gluren. Ik wil niet alleen gluren in Israel, ik wil ook kunnen gluren in eigen huis. Ik wil niet langer achter het hek blijven staan, bewaakt door het leger van de traditie en de goede orde. Ik ben het tastbare bewijs, het levende bewijs dat mijn grootmoeder heeft bestaan. De dochters van mijn vriendin Hawwa, de zusjes van Jamila, de zus van Nasra, de kleindochter van de slager aan de Regentesselaan, allemaal stille getuigen.

Allemaal verliezers en overwinnaars. Vrouwen die in leven bleven, terwijl de vrouwen die hen leven schonken of dezelfde baarmoeder met hen deelden, het leven voortijdig verlieten, als gevolg van huiselijk geweld. Op mijn oma en Jamila na, bliezen de rest van de vrouwen hun laatste adem uit in Nederland.

Super Jew

Vanuit de verte lijken ze op de zoveelste groep vrienden, die gezellig samenkomen in het park Yarkon. Ze zijn geen vrienden, nog niet, het is wel de bedoeling dat ze vrienden worden. Of ze allemaal vrienden worden, weet ik niet, maar ik weet wel zeker dat ze de komende weken erg op elkaar zullen leunen.
Een groep van ongeveer 30 Israelische jongeren gaan twee weken lang op stap met een groep Palestijnse jongeren uit de West Bank. De jongeren gaan samen naar Duistsland, voor een zogenaamd dialoogsexperience kamp. Persoonlijk heb ik twee zomers gewerkt op een dergelijk kamp, een rijke ervaring, maar ook erg zwaar voor de deelnemers en begeleiders. Je kunt tijdens een dergelijke ervaring iedere schouder hard gebruiken. Initiatieven als deze vinden geregeld plaats. Het lijkt mij echter extra moeilijk om naar een dergelijk kamp toe te gaan, terwijl er net een nieuwe oorlog aan de gang is. Ik zoek de groep op in park Yarkon om te horen wat zij zelf vinden.

Deze twee heren komen uit het midden van het land en studeren beide aan de Haifa universiteit. Hun verhaal: "De enige mogelijkheid om in contact te komen met Palestijnen is door ze in het buitenland te ontmoeten op bijeenkomsten als deze. Het heeft ook geen zin om over het conflict te praten, tijdens demonstraties hier in Israel. De sfeer op de demonstraties is vaak te gespannen, als je niet oppast zit je onder de traangas of je word opgepakt door de politie, omdat je in de demonstratie meeloopt. Het is gewoon niet de juiste gelegenheid om een gesprek te voeren. Wij willen Palestijnen ontmoeten, leren kennen en van hen zelf hun verhaal horen. Er gaan ook Palestijnen uit Israel mee, de zogenaamde Arab Israelies. Ze zijn vandaag echter niet aanwezig op de voorbereidingsbijeenkomt, vreemd...maar eigenlijk is het wel comfort de realiteit van alledag, deze groep valt altijd buiten de boot. De Arabische bevolking wordt binnen Israel nooit helemaal als deel van de bevolking gezien."

"Als vijftienjarige ben ik ook meegeweest op een ontmoetingskamp voor Israelische en Palestijnse jongeren. Het was een nare ervaring, ik was wellicht te jong. Ik vind dat het tijd is voor een nieuwe ontmoeting met Palestijnen. Het enige waar ik erg tegenop zie, is de wijze waarin de gesprekken wel of niet zullen plaats vinden. Ik hoop dat we niet tegenelkaar gaan gillen en schreeuwen, ik voel me erg kwetsbaar als er word gegild."

Deze heren komen uit het Noorden van het land, ze wonen rondom en in de Galile (een van de gebieden die nu regelmatig wordt getroffen door Hizbullah raketten). Deze jongens kennen wel Palestijnen uit Israel, maar hebben nog nooit Palestijnen uit de West Bank ontmoet. De jongen links geeft aan dat hij Arabische vrienden heeft uit Aqo, de jongen in het midden heeft ook een Arabische vriend, zijn tandarts...en de jongen rechts zegt ook vrienden van Arabische afkomst te hebben. Toch willen deze twintigjarige, achtienjarige en zeventienjarige heren Palestijnen uit de West Bank ontmoeten. "Ons eigen verhaal kennen we al, wij gaan mee omdat we het andere verhaal willen horen, het verhaal van de Palestijnen. De ouderen is het niet gelukt om met werkelijke oplossingen te komen, misschien lukt het ons wel om vrede te realiseren. Het is ook gewoon leuk om andere tieners te ontmoeten, tieners vanuit een andere cultuur. "

De jongen rechts heeft een tas vol boeken en folders bij zich. Een van de boeken gaat over 'the point of few of the Arabs', het boek is geschreven door een voormalige agent van de Israelische inlichtingendienst. Hij heeft ook een folder bijzich over de afscheidingsmuur. De jongen in het midden is ook bezig met het lezen van een folder over de muur. " We moeten ons goed voorbereiden, als de Palestijnen iets vragen of vertellen dan moeten wij wel weten wat te zeggen..."

Een gesprek over de 'nieuwe oorlog' is uiteraard niet te vermijden. De jongens maken mij duidelijk, dat ondanks de oorlog in Libanon het Palestijns/Israelisch conflict voor hen het belangrijkste onderwerp is, vandaar dat ze ondanks de oorlog toch meegaan naar Duitsland. De heren hebben echter wel het idee, dat de Palestijnen, die ze straks gaan ontmoeten, sympatiseren met Libanon, maar ze geven aan "we have to ask the Palestinians them selfs, what they realy think. We are aware of the fact that we are not going to meet Lebanese teenagers, we are meeting with Palestinians."

De 'super jew' is vooral ongerust over de ontmoeting met de zogenaamde Arab Israelies, de in Israel woonachtigen Palestijnen. "Iam not sure how the meeting with the Arab Israelies will go, we are mad at them because of whats happening in Lebanon. Hizbullah is killing Jews and Arabs in the North. Hizbullah is killing them to, butt the Arab Israelies are blaming us for the war. The Arab Israelies feel that we, Jews are discriminating them...i dont know...i know that their villages dont look like our villages and cities, butt discrimination? I dont know...If they dont like it here, they can leave, they have other places to go to, we dont have other places..this is our country.."

Bovenstaande foto, is een foto van een Arabische wijk in Lod, een stad net buiten Tel Aviv. Inderdaad, deze Arabische wijken en steden zien er minder welvarend uit dan de Israelisch joodse steden en wijken (behalve als het een stad of wijk met merendeels Ethiopische en/of Russische joden is). Er is een zichtbaar verschil, maar wat moet je er mee? De jongeman die rondloopt in een 'super Jew' shirtje worstelt ermee, de weken in Duitsland zullen zeker geen gemakkelijke weken worden. Het gemak waarmee hij de Arabische inwoners van 'zijn' land wegstuurt, "als zij het hier niet naar hun zin hebben" , zal hem zeker niet in dank afgenomen worden tijdens de komende gesprekken met Palestijnen.

Weer moet ik eraan denken hoe we verhalen tot ons nemen, hoe verhalen HET VERHAAL worden. Steeds weer hoor ik dezelfe argumenten, dezelfde voor en tegens: Palestijnen hebben heel veel andere landen waar ze naar toe kunnen, joden hebben maar een thuis. Joden komen uit allemaal andere landen, wij komen hier vandaan, laat de joden maar teruggaan naar waar ze vandaan komen. Palestijnen leren ons te haten, vanaf de dag dat ze worden geboren. Joden willen ons allemaal dood hebben, kijk maar naar wat ze in Gaza doen.

Ik betrap mezelf erop dat ook ik reageer vanuit MIJN verhaal.

Foto's bij Wonderland

Rust; alles en iedereen om haar heen is altijd onrustig, de een bemint haar en de ander walgt van haar, maar een ding hebben ze allemaal gemeen; ze laat geen van hen met rust...

Deze jongens laten je ook niet met rust, in de oude stad, op het plein, in de moskee...overal waar 'security reasons' zijn...en die zijn er..overal

Mijn Aqsa elftal, ze zijn er altijd...

Dit is het echte Al Aqsa gevoel; lekker jezelf zijn en je thuis voelen, genieten van de zon, de schaduw en van mama's broodje

Een hoofddoek, lange blouse en lange rok...en nog ben ik niet 'behoorlijk' gekleed volgens de boze dame...heeft ze iets tegen zeegroen?

Nadia en de boze vrouw in het zwart raken niet uitgepraat over mijn doorzichtige rok en Nadia's fake hoofddoek..Ik neem stiekem een foto.

De weg naar Oost Jersusalem is afgezet, om door te kunnen lopen moet ik aantonen welke religie ik aanhang..

De I.P. voor de Damascusgate.

Wonderland

De delete knop wordt vandaag veelvuldig gebruikt. Geen enkele zin dekt wat ik wil zeggen. Er gebeurd teveel, er gaat teveel door mij heen.

Donderdagochtend: Het is de dag van de verwoesting van de Tempel. Volgens Al Jazera, hebben de Israelische autoriteiten de orthodoxe joden toestemming gegeven, om het terrein van de Al Aqsa op te gaan. De Israelische nieuwsberichten reppen met geen woord over een toestemming. Ze berichten wel over Palestijnen die zich massaal willen gaan verzamelen rondom de moskee.

Zonder veel moeite zie ik de gruwelbeelden voor me: agressieve, gillende, met Israelische vlaggen wapperende, orthodxe joden aan de enke kant van de poorten van Al Aqsa en aan de andere kant jonge, ongeduldige, wanhopige Palestijnen. Ergens in het midden, de zogenaamde Israelische grenspolitie die de Palestijnen in de gaten houdt...een beweging en ze komen in actie.

Ik weet intussen uit ervaring, dat de spanning rondom de Al Aqsa erg kan oplopen. Het is geen plezierige bijeenkomst, wanneer de orthodoxe joden massaal de oude stad binnen dringen, en al zingend, gillend, en scheldend door de straten marcheren. Ik houd mijn hart vast en hoop dat Al Jazera ongelijk heeft.

Er is geen plek op aarde, waar ik meer van geniet, dan van het plein rondom de Al Aqsa. Ik heb verschillende pleinen en moskeeen, in verschillende landen in de wereld bezocht, maar voor mij gaat er niets boven het plein van de Aqsa. Kinderen voetballen, gezinnen picknicken, jonge studentes studeren in de zon en er worden telefoonnumers uitgewisseld, tussen toekomstige paartjes. Het is de tijdloosheid die me raakt, alles lijkt stil te staan en ook weer niet.

Donderdagmiddag: ''Hello! What are you? Christian, muslim or a jew?" De politieagent kijkt erg serieus. De straten zijn afgezet, het wemelt van de politie rondom de oude stad. Het is duidelijk, joden komen vandaag de oude stad niet in. Ik moet bewijzen wat ik ben, dat betekend hardop een stuk uit de Koran reciteren. Even later moet ik weer hardop een vers reciteren. Samen met een Palestijnse vriendin uit Nederland, kom ik uiteindelijk de moskee in. De oude stad is leeg, behalve moslimvrouwen, mogen er vandaag niet veel mensen de stad in. Ik ben opgelucht. Geen orthodoxe, wenende tempelliefhebbers en geen boze, jonge Palestijnen. Wel heel veel grenspolitie, dus, felle/zinloze discussies tussen me my self, Nadia en de arrogante grenspolitie.

Israelische grenspolitie (I.P): "Where are you from?"
Nadia: "from here"
Ik: "i want to visit the mosque"
I.P:" What is here?"
Nadia:" Here, Palestine...."

Meneer is geiriteerd over het 'here' van Nadia, Nadia is geiriteerd dat ze 'here' moet gaan definieeren en ik ben geiriteerd dat ik een Israelisch/joodse 'grenspolitie' in Oost Jerusalem, aan de poort van de moskee, moet gaan bewijzen dat ik moslim ben.

We mogen na wederzijds zinloos gekakel doorlopen...OEPS...Nadia heeft geen hoofddoek op. Mijn creatieve ik, besluit om een rok als hoofddoek voor Nadia te gebruiken, ik ben erg blij met mijn oplossing. De heren in de moskee zijn het niet met mij eens, met zijn drieen buigen zij zich over de 'hoofddoek' van Nadia. Op de achtergrond geniet de I.P. mee van dit tamelijk intelligent plaatje. Nadia raakt werderom verwikkelt in een hete discussie, dit maal met de M.P. (moskee politie). Na enkele minuten, heb ik echt geen trek meer in de drie heren. Waarom denken mannen toch altijd maar weer, dat zij de moskeeen beheren? Wat maakt, dat deze drie heren denken, dat zij ons kunnen vertellen wat wel of niet gepaste kleding is? Ik trek Nadia met mij mee, wie heeft er nou meer verstand van hoofddoeken, de vrouwen die 'm dragen of de heren die 'm niet hoeven te dragen?

Even goed doorademen en ons laten meevoeren door de schoonheid van het plein. We genieten van het plein en de moskee...het is van korte duur. Een nieuwe discussie: mijn rok schijnt door!!!!!! en Nadia haar hoofddoek is geen echte hoofddoek!!!! Het lukt me om rustig te blijven en te luisteren naar de gillende dame, maar ze blijft doorgaan...sorry hier heb ik geen trek in. Waarom, waarom verliezen we steeds weer 'the big picture' ???

Ik probeer haar uit te leggen, dat gillen mensen wegjaagd, stel dat mijn rok inderdaad 'not done' is, dan is dat nog geen reden mij de moskee uit te jagen. De conclusie van de dame in het zwart: "jullie zijn zulke mooie vrouwen, jullie moeten beschermd worden tegen mannen, daarom wil islam dat jullie je bedekken."..., Ik kijk Nadia aan: "Yeh, het heeft mij de afgelopen tien jaar zeker beschermd! Mijn hoofddoek heeft mijn ex echtgenoot er niet van weerhouden, zijn agressie op mijn lijf bot te vieren, door middel van zijn vuisten." Nadia ligt dubbel van het lachen, gelukkig we kunnen er om lachen.

Even later horen we aan de andere kant van het plein, de kant van de klaagmuur, een luid gezang. Het duurt even voordat ik door heb waar het vandaan komt; twee ramen, met tralies ervoor, donker, daar achter zie ik nog net de blauw/witte kleden van joodse mannen. Ik ben verbaasd, een jeshiewa op het terrein van de Al Aqsa? Ja, dit gebouw staat op het plein, het raam kijkt uit op het plein. Vier I.P. agenten zitten onder een boom op het plein tegenover het zingende raam.

Ik: "what is that? is that a jeshiewa? is there one here?"
I.P: "mmm?? you can not take a picture, its police territory.."
Ik: "...what? ...
I.P: "where are you from?"
Ik: " there we go...."
I.P:" those are policemen that are praying...."

Biddende Joodse politieagenten op het Al Aqsa plein? Lijkt me niet. Het is een jeshiewa in een van de vele settelments in de oude stad. Een strategische plek, een geheim raam dat uitkijkt op het plein. Het zingende raam wordt beveiligd door de I.P. Neutraliteit? Niet hier.

Tussendoor gesprekken met Spaanse, Italiaanse, Amerikaanse en Palestijnse artiesten en vredeswerkers. De bezetting, de verwoestende uitwerking van bezetting, het geweld in Libanon, alles wordt besproken en vervolgens weggespoeld met zoete thee.

Donderdagavond: Een dansvoorstelling in het Suzan Dallal danstheater in Tel Aviv. Life muziek van een vooraanstaande muzikale Palestijnse familie en een Israelische buikdanseres. In de zaal geen Palestijnen, wel Arabisch joden. De schyzofrenie van dit land dringt tot me door, ik voel me schyzofreen. Waar is de grenspolitie, waar zijn de wegversperringen? Waar zijn de Palestijnse bezoekers? Waar is de bezetting? De leider van de band opent met een gedicht, in het Arabisch en in het Hebreeuws. De danseres danst een traditionele Palestijnse dans. Zo kan het ook, zo zou het kunnen zijn. Hou ik mezelf voor de gek? Tel Aviv gaat uit, Oost Jerusalem is verlaten, gesloten, dood.

Donderdagnacht: Enkele 'hardcore' leden van de dienstweigereaars hebben zich aangemeld bij het leger; 'This time it is different, it is about killing or getting killed.." De namen van de leden klinken me bekend in de oren, waarschijnlijk heb ik ze ontmoet.

Vrijdag: Het dodenaantal in Libanon is boven de 900. Israelische troepen in Gaza zorgen voor nog meer doden. In het Park Yarkon in Tel Aviv valt het mij weer op hoe weinig Palestijnen/Arabieren er te zien zijn in het straatbeeld van Tel Aviv. Alles loopt door elkaar, de verontwaardiging over het Israelische geweld in Libanon, de verontwaardiging over de bezetting, de discriminatie. Het lukt met niet de juiste woorden te vinden, om te kunnen omschrijven, te kunnen begrijpen hoe verknipt deze samenleving is. Het getraumatiseerde kind dat blijft handelen vanuit het trauma, maar weigert dat te zien. Ik weet uit eigen ervaring, wat het betekend om getraumatiseerd te zijn, welke gevaren er op de loep liggen.

Vrijdagavond: Trees, een Nederlandse uit Israel, schrijft op de weblog van Anja Meulenbelt over de militaire posten rondom de Arabische steden in Israel. Waarom zag ik het niet eerder? Hizbullah bombardeert Nazareth en omgeving niet zomaar..waarom zouden ze Arabische steden en dorpen bombarderen? Het is daar, in die dorpen en rondom die steden heeft Israel haar grote militaire centra's zitten.

Anata, een klein dorpje, Oost Jerualem. Tegenover Anata bevindt zich een oerlelijk terrein, met de beste bedoelingen begrijp ik nog niet wat t moet voorstellen. Dani, een Israelische ex militair gaf me het antwoord; een van de grootste militaire terreinen in aanbouw/uitbreiding. In zijn woorden: "There is a huge underground thing going on, they are building a underground army area..." Ja, tegenover een Palestijns dorp, Oost Jerusalem.

De dode zee weg vanuit het zuiden, een stukje woestijn met grote en kleine Bedoeine dorpjes. Ik zie verschillende bussen vol met jonge militairen. Mijn medereizigster Esther legt het uit: Oo, the busses? Its nothing, yust new soldiers, this area is THE training area for new soldiers.." Ja, een groot trainingsgebied dwars door en rondom de Bedoeien dorpen.

En er zijn nog vele kleine en grote dingen die ik zag, maar niet meteen begreep, en iedere keer hoop ik dat het meevalt, maar de werkelijkheid is steeds lelijker dan ik had kunnen vermoeden.

Vrijdagnacht: Ghadera is gebombardeerd, een Israelische stad niet ver van Tel Aviv. Op het internet nog geen vermelding. In Benjamina is voor de tweede keer in twee weken de sirene afgegaan. Van Jaell, die woont in Benjamina, hoor ik dat hij wel degelijk een ontploffing heeft gehoord in Benjamina. De sirene ging af, maar de autoriteiten spreken van een vergissing, er was geen bom...De bewoners van Jaell's woongroep vertellen mij dat zij wel degelijk een ontploffing hebben gehoord. Ze vragen zich af waarom de autoriteiten spreken van een vergissing. Is er een militair terrein rondom Benjamina waar de inwoners niets van afweten? Ook over Benjamina nog niets op het internet.

Waarom lig ik nog niet op bed? Ik moest even alles kwijt, gebruik hierbij het weblog als een dagboek:-).

Het zijn de verhalen die we met ons meedragen, die ons maken tot wie we zijn. Het zijn oude en nieuwe trauma's die onze handelingen bepalen. Kun je een nieuw verhaal schrijven? Kun je meer worden, meer zijn dan een getraumatiseerd slachtoffer. Kun je meer zijn dan het slachtoffer van slachtoffers? Mijn eigen verhaal, mijn eigen zoektocht en het verhaal van dit land, dat mij zoo fascineert, dat ik lief heb en dat ik veracht, lopen door elkaar heen.

Ik weet van binnenuit wat geweld doet, de cirkel doorbreken is de enige, de enige oplossing. Als je de cirkel niet doorbreekt, dan draag je het geweld over aan de volgende generatie. Ik weet nu ook, dat het slachtoffer zelf de cirkel moet doorbreken. Bevrijding zit uiteindelijk niet in de spierballen. Ik kan mijn toekomstige dochters, mijn nichtjes alleen redden als ik breek met een traditie van geweld. Ik ben na tien jaar uit een gewelddadig huwelijk gestapt. Mijn ex echtgenoot is het kind van een gewelddadige vader, hij brak niet met de cirkel, hij brak niet met zijn trauma.

Hoe en waar huiselijkgeweld en 'oorlogsgeweld' samen komen kan ik nu niet helder uitleggen, maar ik zie de paralellen. Het zijn die paralellen die me zorgen baren. Je kunt niet slachtoffer blijven, je moet breken met de cirkel van geweld, anders breekt het geweld jou.

Dakloos Tel Aviv op zaterdagochtend

weer de straat op

In Nederland ben ik nooit een hardcore demonstrante geweest, ik liep wel af en toe mee, maar ach... Hier is meelopen in een demonstratie de enige manier om op adem te komen. De algemene sfeer is om te stikken, gesprekken leiden nergens toe. Tijdens de demonstraties kun je eindelijk een gesprek voeren waarin je je niet steeds de stommeling voelt. Voor mij als international is het ook een ontmoetingsplek voor ontmoetingen met andere verdwaalde internationals.

Een zaterdag ziet er de laatste weken ongeveer zo uit: uitslapen, een laat ontbijt/vroege lunch met vrienden in een van de vele Tel Avivi parkterrasjes, een beetje uitrusten in het gras, wel of niet naar het strand en dan heel langzaam naar een demonstratie toe lopen. Natuurlijk vraagt iedereen zich ook af of er wel of geen bommen onderweg naar Tel Aviv zijn. Sommigen hopen stiekem wel op een paar bommen, ze moeten natuurlijk wel in een 'leeg' gebied vallen. Oorlog is raar.

Linkse vrienden hebben intussen allemaal ruzie met familieleden. Enkelen zijn al boos weggelopen van de shabat dinners. De meerderheid staat pal achter het leger, de grens leger en burgerbevolking is sowieso erg onduidelijk. Tegen de oorlog zijn als Israelieer, betekend uitspraken als deze incaseren:"wat doe je nog hier verrader, ga dan weg als je zo tegen israel bent, ze maken jou ook af hoor, uiteindelijk ben je ook een jood."

De bomshelters heb ik nog niet kunnen bezoeken, mijn contactpersonen zijn een paar dagen vrij....oorlog of niet, weekend is weekend....