Wonderland

De delete knop wordt vandaag veelvuldig gebruikt. Geen enkele zin dekt wat ik wil zeggen. Er gebeurd teveel, er gaat teveel door mij heen.

Donderdagochtend: Het is de dag van de verwoesting van de Tempel. Volgens Al Jazera, hebben de Israelische autoriteiten de orthodoxe joden toestemming gegeven, om het terrein van de Al Aqsa op te gaan. De Israelische nieuwsberichten reppen met geen woord over een toestemming. Ze berichten wel over Palestijnen die zich massaal willen gaan verzamelen rondom de moskee.

Zonder veel moeite zie ik de gruwelbeelden voor me: agressieve, gillende, met Israelische vlaggen wapperende, orthodxe joden aan de enke kant van de poorten van Al Aqsa en aan de andere kant jonge, ongeduldige, wanhopige Palestijnen. Ergens in het midden, de zogenaamde Israelische grenspolitie die de Palestijnen in de gaten houdt...een beweging en ze komen in actie.

Ik weet intussen uit ervaring, dat de spanning rondom de Al Aqsa erg kan oplopen. Het is geen plezierige bijeenkomst, wanneer de orthodoxe joden massaal de oude stad binnen dringen, en al zingend, gillend, en scheldend door de straten marcheren. Ik houd mijn hart vast en hoop dat Al Jazera ongelijk heeft.

Er is geen plek op aarde, waar ik meer van geniet, dan van het plein rondom de Al Aqsa. Ik heb verschillende pleinen en moskeeen, in verschillende landen in de wereld bezocht, maar voor mij gaat er niets boven het plein van de Aqsa. Kinderen voetballen, gezinnen picknicken, jonge studentes studeren in de zon en er worden telefoonnumers uitgewisseld, tussen toekomstige paartjes. Het is de tijdloosheid die me raakt, alles lijkt stil te staan en ook weer niet.

Donderdagmiddag: ''Hello! What are you? Christian, muslim or a jew?" De politieagent kijkt erg serieus. De straten zijn afgezet, het wemelt van de politie rondom de oude stad. Het is duidelijk, joden komen vandaag de oude stad niet in. Ik moet bewijzen wat ik ben, dat betekend hardop een stuk uit de Koran reciteren. Even later moet ik weer hardop een vers reciteren. Samen met een Palestijnse vriendin uit Nederland, kom ik uiteindelijk de moskee in. De oude stad is leeg, behalve moslimvrouwen, mogen er vandaag niet veel mensen de stad in. Ik ben opgelucht. Geen orthodoxe, wenende tempelliefhebbers en geen boze, jonge Palestijnen. Wel heel veel grenspolitie, dus, felle/zinloze discussies tussen me my self, Nadia en de arrogante grenspolitie.

Israelische grenspolitie (I.P): "Where are you from?"
Nadia: "from here"
Ik: "i want to visit the mosque"
I.P:" What is here?"
Nadia:" Here, Palestine...."

Meneer is geiriteerd over het 'here' van Nadia, Nadia is geiriteerd dat ze 'here' moet gaan definieeren en ik ben geiriteerd dat ik een Israelisch/joodse 'grenspolitie' in Oost Jerusalem, aan de poort van de moskee, moet gaan bewijzen dat ik moslim ben.

We mogen na wederzijds zinloos gekakel doorlopen...OEPS...Nadia heeft geen hoofddoek op. Mijn creatieve ik, besluit om een rok als hoofddoek voor Nadia te gebruiken, ik ben erg blij met mijn oplossing. De heren in de moskee zijn het niet met mij eens, met zijn drieen buigen zij zich over de 'hoofddoek' van Nadia. Op de achtergrond geniet de I.P. mee van dit tamelijk intelligent plaatje. Nadia raakt werderom verwikkelt in een hete discussie, dit maal met de M.P. (moskee politie). Na enkele minuten, heb ik echt geen trek meer in de drie heren. Waarom denken mannen toch altijd maar weer, dat zij de moskeeen beheren? Wat maakt, dat deze drie heren denken, dat zij ons kunnen vertellen wat wel of niet gepaste kleding is? Ik trek Nadia met mij mee, wie heeft er nou meer verstand van hoofddoeken, de vrouwen die 'm dragen of de heren die 'm niet hoeven te dragen?

Even goed doorademen en ons laten meevoeren door de schoonheid van het plein. We genieten van het plein en de moskee...het is van korte duur. Een nieuwe discussie: mijn rok schijnt door!!!!!! en Nadia haar hoofddoek is geen echte hoofddoek!!!! Het lukt me om rustig te blijven en te luisteren naar de gillende dame, maar ze blijft doorgaan...sorry hier heb ik geen trek in. Waarom, waarom verliezen we steeds weer 'the big picture' ???

Ik probeer haar uit te leggen, dat gillen mensen wegjaagd, stel dat mijn rok inderdaad 'not done' is, dan is dat nog geen reden mij de moskee uit te jagen. De conclusie van de dame in het zwart: "jullie zijn zulke mooie vrouwen, jullie moeten beschermd worden tegen mannen, daarom wil islam dat jullie je bedekken."..., Ik kijk Nadia aan: "Yeh, het heeft mij de afgelopen tien jaar zeker beschermd! Mijn hoofddoek heeft mijn ex echtgenoot er niet van weerhouden, zijn agressie op mijn lijf bot te vieren, door middel van zijn vuisten." Nadia ligt dubbel van het lachen, gelukkig we kunnen er om lachen.

Even later horen we aan de andere kant van het plein, de kant van de klaagmuur, een luid gezang. Het duurt even voordat ik door heb waar het vandaan komt; twee ramen, met tralies ervoor, donker, daar achter zie ik nog net de blauw/witte kleden van joodse mannen. Ik ben verbaasd, een jeshiewa op het terrein van de Al Aqsa? Ja, dit gebouw staat op het plein, het raam kijkt uit op het plein. Vier I.P. agenten zitten onder een boom op het plein tegenover het zingende raam.

Ik: "what is that? is that a jeshiewa? is there one here?"
I.P: "mmm?? you can not take a picture, its police territory.."
Ik: "...what? ...
I.P: "where are you from?"
Ik: " there we go...."
I.P:" those are policemen that are praying...."

Biddende Joodse politieagenten op het Al Aqsa plein? Lijkt me niet. Het is een jeshiewa in een van de vele settelments in de oude stad. Een strategische plek, een geheim raam dat uitkijkt op het plein. Het zingende raam wordt beveiligd door de I.P. Neutraliteit? Niet hier.

Tussendoor gesprekken met Spaanse, Italiaanse, Amerikaanse en Palestijnse artiesten en vredeswerkers. De bezetting, de verwoestende uitwerking van bezetting, het geweld in Libanon, alles wordt besproken en vervolgens weggespoeld met zoete thee.

Donderdagavond: Een dansvoorstelling in het Suzan Dallal danstheater in Tel Aviv. Life muziek van een vooraanstaande muzikale Palestijnse familie en een Israelische buikdanseres. In de zaal geen Palestijnen, wel Arabisch joden. De schyzofrenie van dit land dringt tot me door, ik voel me schyzofreen. Waar is de grenspolitie, waar zijn de wegversperringen? Waar zijn de Palestijnse bezoekers? Waar is de bezetting? De leider van de band opent met een gedicht, in het Arabisch en in het Hebreeuws. De danseres danst een traditionele Palestijnse dans. Zo kan het ook, zo zou het kunnen zijn. Hou ik mezelf voor de gek? Tel Aviv gaat uit, Oost Jerusalem is verlaten, gesloten, dood.

Donderdagnacht: Enkele 'hardcore' leden van de dienstweigereaars hebben zich aangemeld bij het leger; 'This time it is different, it is about killing or getting killed.." De namen van de leden klinken me bekend in de oren, waarschijnlijk heb ik ze ontmoet.

Vrijdag: Het dodenaantal in Libanon is boven de 900. Israelische troepen in Gaza zorgen voor nog meer doden. In het Park Yarkon in Tel Aviv valt het mij weer op hoe weinig Palestijnen/Arabieren er te zien zijn in het straatbeeld van Tel Aviv. Alles loopt door elkaar, de verontwaardiging over het Israelische geweld in Libanon, de verontwaardiging over de bezetting, de discriminatie. Het lukt met niet de juiste woorden te vinden, om te kunnen omschrijven, te kunnen begrijpen hoe verknipt deze samenleving is. Het getraumatiseerde kind dat blijft handelen vanuit het trauma, maar weigert dat te zien. Ik weet uit eigen ervaring, wat het betekend om getraumatiseerd te zijn, welke gevaren er op de loep liggen.

Vrijdagavond: Trees, een Nederlandse uit Israel, schrijft op de weblog van Anja Meulenbelt over de militaire posten rondom de Arabische steden in Israel. Waarom zag ik het niet eerder? Hizbullah bombardeert Nazareth en omgeving niet zomaar..waarom zouden ze Arabische steden en dorpen bombarderen? Het is daar, in die dorpen en rondom die steden heeft Israel haar grote militaire centra's zitten.

Anata, een klein dorpje, Oost Jerualem. Tegenover Anata bevindt zich een oerlelijk terrein, met de beste bedoelingen begrijp ik nog niet wat t moet voorstellen. Dani, een Israelische ex militair gaf me het antwoord; een van de grootste militaire terreinen in aanbouw/uitbreiding. In zijn woorden: "There is a huge underground thing going on, they are building a underground army area..." Ja, tegenover een Palestijns dorp, Oost Jerusalem.

De dode zee weg vanuit het zuiden, een stukje woestijn met grote en kleine Bedoeine dorpjes. Ik zie verschillende bussen vol met jonge militairen. Mijn medereizigster Esther legt het uit: Oo, the busses? Its nothing, yust new soldiers, this area is THE training area for new soldiers.." Ja, een groot trainingsgebied dwars door en rondom de Bedoeien dorpen.

En er zijn nog vele kleine en grote dingen die ik zag, maar niet meteen begreep, en iedere keer hoop ik dat het meevalt, maar de werkelijkheid is steeds lelijker dan ik had kunnen vermoeden.

Vrijdagnacht: Ghadera is gebombardeerd, een Israelische stad niet ver van Tel Aviv. Op het internet nog geen vermelding. In Benjamina is voor de tweede keer in twee weken de sirene afgegaan. Van Jaell, die woont in Benjamina, hoor ik dat hij wel degelijk een ontploffing heeft gehoord in Benjamina. De sirene ging af, maar de autoriteiten spreken van een vergissing, er was geen bom...De bewoners van Jaell's woongroep vertellen mij dat zij wel degelijk een ontploffing hebben gehoord. Ze vragen zich af waarom de autoriteiten spreken van een vergissing. Is er een militair terrein rondom Benjamina waar de inwoners niets van afweten? Ook over Benjamina nog niets op het internet.

Waarom lig ik nog niet op bed? Ik moest even alles kwijt, gebruik hierbij het weblog als een dagboek:-).

Het zijn de verhalen die we met ons meedragen, die ons maken tot wie we zijn. Het zijn oude en nieuwe trauma's die onze handelingen bepalen. Kun je een nieuw verhaal schrijven? Kun je meer worden, meer zijn dan een getraumatiseerd slachtoffer. Kun je meer zijn dan het slachtoffer van slachtoffers? Mijn eigen verhaal, mijn eigen zoektocht en het verhaal van dit land, dat mij zoo fascineert, dat ik lief heb en dat ik veracht, lopen door elkaar heen.

Ik weet van binnenuit wat geweld doet, de cirkel doorbreken is de enige, de enige oplossing. Als je de cirkel niet doorbreekt, dan draag je het geweld over aan de volgende generatie. Ik weet nu ook, dat het slachtoffer zelf de cirkel moet doorbreken. Bevrijding zit uiteindelijk niet in de spierballen. Ik kan mijn toekomstige dochters, mijn nichtjes alleen redden als ik breek met een traditie van geweld. Ik ben na tien jaar uit een gewelddadig huwelijk gestapt. Mijn ex echtgenoot is het kind van een gewelddadige vader, hij brak niet met de cirkel, hij brak niet met zijn trauma.

Hoe en waar huiselijkgeweld en 'oorlogsgeweld' samen komen kan ik nu niet helder uitleggen, maar ik zie de paralellen. Het zijn die paralellen die me zorgen baren. Je kunt niet slachtoffer blijven, je moet breken met de cirkel van geweld, anders breekt het geweld jou.