its hot

Palestijnen zijn weer in..op de agenda zal ik maar zeggen..

woensdagavond is er een lezing en een fototentoontelling in de universiteit van Leiden. Dames van Machsoom Watch komen iets vertellen over het wel en wee aan de chekpoints. De dames van Machsoom Watch zijn zelf allemaal Israelisch en houden al al jaren 'wacht' aan de chekpoints op de West Bank. Zij rapporteren over het gedrag van de soldaten en grijpen, indien nodig, ook in. Het idee erachter is dat door de aanwezigheid van Israelieers het leger wellicht zich zal inhouden...gaat helaas niet altijd op.

Voor wie het nog niet heeft, het boek Verdreven Palestijnen is ook nog te koop, korte verhalen van de bewoners van Palestijnse vluchtelingenkampen en prachtige foto's van Ronald de Hommel.

Op het IDFA ook nog docu's over Palestina en Israel.....waarschijnlijk ben ik de enige met heimwee..snif snif snif....

Prachtig interview met Desmond Tutu van Zuid Afrika, in de Happinezz van deze maand. 'Genezen doe je door vergeving, erkenning is noodzakelijk om te kunnen vergeven. Je mag niet vergeten, onrecht mag je niet vergeten, omdat je anders de generaties niet kunt genezen.'

Hoe graag willen we onrecht niet vergeten, steeds weer verbaas ik mij over blanke Zuid Afrikanen die ik de afgelopen jaren ben tegengekomen. Allemaal hebben geweldige verhalen over hoe gemengd hun levens al waren voor de afschaffing van de apartheid....totale ontkenning. Zolang wij ontkennen kunnen we niet vergeven, kunnen we niet helen, zoo waar.

Geen verantwoordelijkheid nemen. Op vier december a.s zal het ministerie van Defensie draaginsigne's uitdelen aan leden van Dutchbatt, een ere herstel....ja daar zijn de slachtoffers van Sbrenica erg blij mee....verantwoordelijkheid nemen...wat is dat toch verdomd moeilijk.

Het lijkt maar een formaliteit, who cares of die soldaten nou wel of niet een prijs krijgen??? Nee, geen formaliteit, een harde ontkenning van hun pijn, dat is wat het betekend voor Bosnieers. Slachtoffers van een afgrijselijke oorlog, waar ook door Nederland veel fouten zijn gemaakt. Dankzij een van mijn Bosnische vrienden, zie ik dat iets wat maar formaliteit lijkt, in werkelijkheid een klap in het gezicht is, een gezicht dat al gewond was.

Hoe komt het toch dat wij zo slecht kunnen luisteren naar pijn? We lusiteren niet naar onze eigen pijn en al helemaal niet naar dat van een ander.

Even een 'dont do list', dooddoeners:

1. ach joh het gaat wel over, is niet de issue, trauma's gaan niet over...je verwerkt ze, maar het gaat niet over en bovendien wat is dat voor een lege boodschap?

2. geestelijk geweld is erger dan lichamelijk geweld, het tweede kan alleen maar bestaan omdat het eerste al bestaat.

3. waar twee vechten hebben twee schuld, gaat niet altijd op, wordt al te graag gebruikt zodat we lekker gemakkelijk geen standpunt hoeven te kiezen. Nummer drie gaat niet op voor de holocaust slachtoffers, gaat niet op voor andere slachtoffers van genocide, gaat niet op voor mensen die onder een bezetting leven, gaat niet op voor kinderen die afhankelijk zijn van volwassenen, gaat niet op voor huiselijk geweld waarbij een van de partners haar of zijn macht misbruikt (emotionele macht, financieele en/of religeuse), en er zijn nog tig situaties te verzinnen waar deze dooddoener niet geldt.

4. zeg maar niets, ik snap het wel, oeeeeeeee fout...goedbedoeld maar fout, praten, hardop uitspreken van pijn is de weg naar genezing, pijn heeft vaak al lang opgekropt gezeten, door erover te spreken maak je het los.

de lijst kan langer, is langer, vervolg komt:-)

de grens

uit het archief, aan de andere kant ligt Libanon, ik sta aan de grens, twee dagen na de beeindiging van de oorlog.

Home..

Het is te lang stil geweest op mijn weblog, van verschillende kanten kreeg ik smsjes en mailtjes: wannner schrijf je weer?

Iam back, de dozen uitgepakt, de schilderijen opgehangen. Geniet op het moment van de heerlijke vrienden, die ik te lang heb moeten missen, ben druk bezig met schrijven, werken en vooral uitzoeken wat eerst te doen.

'De strijdsters van Allah', het nieuwe boek van de twee Volkskrant journalisten over de meiden rondom het Hofstadnetwerk is net uit. Gisteren heb ik de twee schrijfsters ontmoet, ben begonnen in het boek. Goed geschreven, leest heerlijk weg, genuanceerde en rake inside verhalen. Kortom een bijzonder boek. Huwelijken, die achter de ruggen van ouders om, worden gesloten in het geheih. Niqa's gesloten door tieners, tussen tieners. Een nieuwe, gelegaliseerde, geislamitiseerde manier om sex te hebben?

Het gesprek met de schrijfsters, de verhalen uit het boek en mijn eigen observaties doen me beseffen, hoe ontzettend belangrijk het is, het eigen geluid te laten horen. God behoort niemand en tegelijkertijd iedereen toe. Islam kan en mag niet gekaapt worden, door wie dan ook. Niemand heef t alleenrecht op interpetaties, ook ik niet.

Steeds vaker, hoor ik verhalen over ongepaste agressies, bij al dan niet terechte arrestaties. Terwijl Nederland zich druk maakt over de vrijheid van meningsuiting, durft de gemiddelde, gematigde moslim, steeds minder haar of zijn mond open te trekken. Ouders van tieners waarschuwen hun kroost, om vooral op te letten, wat zij en wel niet zeggen tegen vriendjes via internet en mobiele telefoons.

Gisteren sprak ik ook de Engels-Indiase schrijver van de bestseller 'Londonstani', een roman die gaat over desies in Londen. De gemiddelde Nederlander weet niet eens wat desies zijn. Een heerlijk inspirerend gesprek, met Naem Sadiq, sterkt mij in mijn mening, we have to figure out whats happening in de desiescene in Nederland? Waar zijn de desies?

De desies zonder moraal, maken zich in groepjes schuldig aan verkrachtingen en het stalken van vrouwen die niet in hen geintereseerd zijn. Wie durft het ter sprake te brengen? De meiden niet, dat spreekt voor zich. De jongens maken gebruik van de zwakte van de meiden;maagdelijkheid, de goede naam etc, kortom de zogenaamde izzet.

Volgende week is het de internationale dag tegen het geweld tegen vrouwen. Vorige maand kwam de UN al met een schokkend rapport, het geweld tegen vrouwen neemt wereldwijd toe. Hoe pak je dit geweld dit aan, wie pakt het aan, waar begin je? Mannen dekken elkaar, het oude jongensbolwerk werkt nog steeds, bestuurders houden elkaar de handen boven het hoofd. De vrouwen die slachtoffer zijn, worden naar huis gestuurd onder het mom van: tja, geweld is een prive zaak. Is huiselijk geweld een priveaangelegenheid?

Op deze weblog, schreef ik eerder over mijn gewelddadige ex echtgenoot, dhr Ayyub Mohamedajoeb, tot voor kort voorzitter van stichting Ihsan, de club die subsidiegeld ontvangt, om het thema huiselijk geweld in moslim kringen bespreekmaar te maken. Hij heeft eindelijk, na meer dan vijf jaar onrechtmatig voorzitter geweest te zijn, eiren voor zijn geld gekozen. Wat gaat Ihsan nu doen? Een warm afscheid van een 'wifebeater'? Het is om te lachen, hoe bestuurders zich zelf en de organisaties waar zij voor staan belachlijk maken. Hoe voelen de vrouwen zich, die hebben samen gewerkt met deze wifebeater die hun baas was? Hoe en wat voelen de vrouwen die hebben deelgenomen in projecten van Ihsan? Belabberd, belazerd, dat kan ik u zeggen.

Wifebeaters zijn de bouwers van onze moskeeen. Thuis meppen we onze vrouwen en buiten bouwen we aan de nieuwe poldermoskeeen? Lachertje.

De lijst met namen van wifebeaters, moet maar binnenkort openbaar gemaakt worden, gewoon om duidelijk te maken dat het hier niet gaat om 'persoonlijke omstandigheden' en toeval, de lijst met moslim wifebeaters is niet gering, de lijst wifebeaters bestuurders evenmin...

Islam is ook, spreek je uit tegen onrechtvaardigheid.