De trommelaar

In een wereld waarin mannen en vrouwen nog steeds niet in elkaars intieme wereld treden, is er een man die nog stees boven de wetten van het dorp staat, de trommelaar.

Tot mijn grote vreugde blijven sommige tradities voortbestaan en kunnen zij niet worden vervangen door de glitter en glamour van de Bollywood films. In de dorpen van Pakistan zijn de grootste dichters, tekstwriters, muzikanten en dansers nog steeds de dorpbewoners zelf.

Inspiratie wordt gehaald uit de dagelijse beslom
meringen van het leven. Vrouwen en mannen die niet kunnen schrijven en lezen, blijken geboren dichters. Mijn komst is een goede gelegenheid voor nieuwe liedjes over 'pardesies', zij die in het buitenland wonen.

De vrouwen splitsen zich in twee groepen en bieden tegenelkaar op...groep een begint met een tekst en aan groep twee de taak om het lied tot een goed eind te brengen.

Het goede einde kwam, geheel volgens eeuwenoude traditie zorgden de teksten voor tranen van het lachen en het huilen. Plezier en verdriet gaan hier altijd hand in hand, een gegeven dat ik altijd als vloek ervaarde, maar waarvan ik deze keer ook de kracht inzag.

Chill in Gods name

Bloot hoofd

Lahore, Badshai moskee, een van de meest historische en grootste moskeeen van het land.

Het is te oppervlakkig voor woorden wat ik ga zeggen en toch ga ik het zeggen, hihihi, omdat het achteraf gezien geen oppervlakkige ervaring was.

Hete doordeweekse dag, midden augustus dit jaar, ik in Lahore in mijn nieuwste outfit, met mijn Hollandse parel ketting en Italiaanse bril, zonder hoofddoek.

Niet een keer ben ik gewezen op mijn onbedekt hoofd, of op mijn te openhartige glimlach, of op wat dan ook......

Hoe anders zijn mijn ervaringen in andere moskeeen, in landen als Turkije, Palestina, Syrie, Marokko en ga zo maar door...altijd was er wel een man die mij moest wijzen op mijn kleding.

Mijn hoofddoek zou niet lang genoeg zijn, mijn mouwen te kort, mijn broek niet gepast etc...en in feite was mijn hoofddoek nooit te kort, mijn mouwen altijd langer dan mijn armen.

Het was voor mij een verademing, om in het land dat door de heilige Bush oorlog wordt bedreigd, hoofddoekloos te kunnen bewegen in moskeeen en madrassa's. Het leek voor het eerst om inhoud te gaan en niet de vorm. Eindelijk.

De dansmeisjes van Lahore

Ze leven in het donker. Het is het donker van de nacht waarin zij zich bewegen. Volgens de wereld leven zij in het donkere gedeelte van ons geweten. Zoals zo vaak in de taal, staat ook hier 'het donker' voor dat wat niet deugt, dat wat het daglicht, het goede, niet kan verdragen.

In het schijnsel van een felle Lahorie zon wandelde ik, enkele weken geleden, in de donkerste straat van Lahore. Vergane glorie staart mij aan en kijkt mij na.

Een man met een onsmakelijke snor krabt zonder gene tussen zijn benen, terwijl hij mij met zijn ogen volgt. Even overweeg ik om terug te kijken en op zijn onuitgesproken uitnodiging in te gaan, zou hij mij mee kunnen nemen naar de vrouwen die leven in het donkerste deel van Lahore?

Lahore is voor mij niet langer het Lahore van de moskeeen en de prachtige paleistuinen, na het lezen van het boek 'de dansmeisjes van Lahore' is Lahore voor mij de stad van de dansmeisjes, die wakker worden wanneer de stad zich opmaakt voor de stilte van de nacht.