Dakloos Tel Aviv op zaterdagochtend

weer de straat op

In Nederland ben ik nooit een hardcore demonstrante geweest, ik liep wel af en toe mee, maar ach... Hier is meelopen in een demonstratie de enige manier om op adem te komen. De algemene sfeer is om te stikken, gesprekken leiden nergens toe. Tijdens de demonstraties kun je eindelijk een gesprek voeren waarin je je niet steeds de stommeling voelt. Voor mij als international is het ook een ontmoetingsplek voor ontmoetingen met andere verdwaalde internationals.

Een zaterdag ziet er de laatste weken ongeveer zo uit: uitslapen, een laat ontbijt/vroege lunch met vrienden in een van de vele Tel Avivi parkterrasjes, een beetje uitrusten in het gras, wel of niet naar het strand en dan heel langzaam naar een demonstratie toe lopen. Natuurlijk vraagt iedereen zich ook af of er wel of geen bommen onderweg naar Tel Aviv zijn. Sommigen hopen stiekem wel op een paar bommen, ze moeten natuurlijk wel in een 'leeg' gebied vallen. Oorlog is raar.

Linkse vrienden hebben intussen allemaal ruzie met familieleden. Enkelen zijn al boos weggelopen van de shabat dinners. De meerderheid staat pal achter het leger, de grens leger en burgerbevolking is sowieso erg onduidelijk. Tegen de oorlog zijn als Israelieer, betekend uitspraken als deze incaseren:"wat doe je nog hier verrader, ga dan weg als je zo tegen israel bent, ze maken jou ook af hoor, uiteindelijk ben je ook een jood."

De bomshelters heb ik nog niet kunnen bezoeken, mijn contactpersonen zijn een paar dagen vrij....oorlog of niet, weekend is weekend....

Rondje Haifa

Mijn nieuwsgierigheid won het vandaag van mijn voorzichtigheid, een rondje Haifa...mijn ouders beloofd dat ik het niet zou doen....vooruit voor eventjes dan. Eerst met de trein naar Benjamina en van daaruit met Eitans auto naar Haifa. In de trein vragen verschillende reizigers zich af of de trein wel of niet stopt in Haifa, niemand schijnt het antwoord te weten.

In de trein, rondom het station, in de cafeteria, het wemelt van de soldaten. Zoals gewoonlijk ben ik de enige die zich schijnt te ergeren aan geweren die ongevraagd delen van mijn lichaam raken. Er is een massale verplaatsing van soldaten aan de gang en dat kun je zien.

Reservisten worden opgeroepen, eenheden verhuizen naar nieuwe bestemmingen. Via Eitan hoor ik later, dat een van de eenheden is verhuisd naar een gebied rondom Benjamina, dat verklaard de bussen vol soldaten op het treinstation.

De snelweg naar Haifa is zo goed als leeg, twee auto's voor mij en niemand achter mij. Door de airco in de auto hoor ik niets, wanneer ik de stad binnenrijd doe ik de airco uit en de ramen open...stel dat er een sirene afgaat...handig als ik het hoor.

Er gaat inderdaad een sire af en ik hoor vijf knallen, die vlak na elkaar volgen. Volgens de imam van de Ahmadiya moskee in de wijk Kababir is er niets om ongerust over te zijn:"its far a way, we will be oke, we believe that God will take care of us..." Het schijnt hem niet te verbazen, dat God zich niet bekommert om de rest van de stad.

Een stad die (terecht of onterecht) symbool staat voor een gemengd Israel; Arabieren en Joden leven samen in Haifa. De stad lijdt, de stad lijdt onder de Hizbullah aanvallen en de stad lijdt vanwege haar gemengd karakter. Arabieren en joden worden geraakt door de bommen, maar voor de Arabieren uit Haifa is deze oorlog in alle gevallen een verlies verlies situatie.

In de woorden van de imam: "We are Arabs, we are connected to all Arabs, it hurts to see what is happening in Libanon. This is our land, we are a part of Israel and we believe that Israel is not acting in the right way. We cant go to work because of the bommings in Haifa. Bombs dont make a difference between Arabs and Jews. We want this to stop."

Het is doodstil in de straten van de wijk Kababir, waar de Ahmadiya gemeenschap woont, en ook de rest van de straten in Haifa zien er verlaten uit, een soort shabat op woensdag. Voor het Dan Panorama hotel, op de Carmel mountain, staan een stuk of 5 auto's geparkeerd met een a 4tje dat aangeeft: TV. He he, het eerste teken dat er iets aan de hand is, waar pers is, daar gebeurd wat. Ja toch?

Geen soldaten, geen politie, geen wegversperringen, geen ambulances. Het is een beetje raar om door Haifa te rijden en niets te zien...maar het is ook eng, ik weet dat er wel degelijk doden vallen, maar waar en wanneer? De mensen die het zich kunnen veroorloven verlaten de stad en de rest houdt zich schuil in shelters. Morgen zal ik proberen een van de shelters te bezoeken, maar voor vandaag vind ik het genoeg.

Water naar zee dragen

Een stuk of tien Israelische ex soldaten en ik, vroeg in de ochtend op weg naar Anata, een West Bank dorpje net buiten Jerusalem. Een van de jongens van de pas opgerichte beweging van ex soldaten en ex millitanten van Palestijnse zijde vroeg, of ik zin had in een dagje bouwen. Bouwen lijkt me altijd een goed idee in een land waarin vernielen min of meer de norm is.

De Israelische jongens hebben in het verleden op verschillende manieren actief meegdaan aan het in stand houden van de bezetting en de Palestijnse jongens hebben deelgenomen aan een gewapende, geweldadige strijd voor bevrijding. Beide groepen hebben besloten zich op een niet gewapende manier in te gaan zetten voor bevrijding. Een initiatief dat ik van harte steun, dus ben ik bereid vroeg op te staan en mee te gaan naar Anata.

We gaan samen een huis bouwen in een wijk waar het ene huis na het andere wordt vernietigd door het Israelisch leger, onder het mom van 'archiculture area'. Ieder jaar steunt een internationle ngo de herbouw van vernietigde Palestijnse huizen. In twee weken wordt door een groep internationals een huis herbouwd.

Het voelt dubbel, geweldig initiatief dit herbouwen, maar is het niet een beetje water naar zee dragen? Ondanks de twijfels die mij bezighouden is de sfeer ontzettend goed. Onder het bouwen, praten de stoere binks met elkaar over alle daagse dingen en er ontstaan felle, emotionele discussies over Libanon.

Een nieuwkomer van Palestijnse zijde vindt, dat het wel erg gemakkelijk is om te zeggen dat Palestijnen hun wapens moeten neerleggen: 'Go and tell your other Israeli friends to stop taking part in the army, i lost 20 family members because of the Israeli violence'. Elik, een van de Israelieers verteld dat hij zijn zus is kwijtgeraakt tijdens een bomaanslag en dat hij juist daarom niet langer gelooft in een gewapende strijd.

Er zijn tranen, lekkere kous kous en heerlijke thee, maar er is geen verf in Mediterane kleuren. Ik baal, ik ben meegekomen onder de voorwaarde dat ik de interial design voor mijn rekening mocht nemen. Mediteraan blauw, mozaik tegeltjes en hier en daar Mexicaanse invloeden. Niet dus, de heren zijn nog bezig met cement en andere 'not for me' klusjes.

Niets doen lijkt me net iets te saai, dus fungeer ik als fotograaf voor de website van de binks zonder geweren. Misschien moet ik me maar alvast aanmelden als fotograaf voor de herbopbouw van Libanon.

De straat op...

Een paar duizend mensen, en voor het eerst een werkelijk gemengde groep: extreem links Israel, Palestijnen uit steden als Haifa, Nazareth en Baqa. Leden van de gemengde Isralisch/Arabische partij Hadas en leden van de Arabische partij Balad. Natuurlijk zijn ook de jongeren van de Communistische partij aanwezig, zei zijn tenslotte de hardcore demonstranten in Israel.

De extreem rechtse jongeren blijven gelukkig weg. Een van de bewoners van de drukke winkelstraat Ibn Givron, vindt het nodig zijn pistool te richten tot de demonstranten...hij schiet niet...gelukkig. De optimist is blij met de demonstratie, de pessimist weet dat morgen de Tel Avivi's gewoon weer terugkeren naar de bubbel waarin ze leven...

AAN HET FRONT

Ron, de klusjesman, is zijn afspraak niet nagekomen. Ron zou nog wat klusjes in mijn appartement afmaken (ventilator ophangen, losse electriciteitsdraadjes wegwerken), maar Ron is van mening dat er nog andere belangrijkere klusjes te doen zijn.

Ron heeft, zonder enige terughoudendheid, gehoor gegeven aan de oproep van het Israelische leger, om te komen dienen in de West Bank. Hij moet de soldaten die nu in de West Bank zijn vervangen, die soldaten kunnen dan gaan 'dienen' in Libanon.

Het leger heeft gezegd dat de komende dagen de rest van de reservisten massaal worden opgeroepen. Wie gaan er de komende dag op weg naar de West Bank en naar Libanon? Hoe ga ik hiermee om? Twee dagen geleden was Ron nog een gewone klusjesman, die door God gezegend is met een wel erg mooie kop:-)

De algemene houding in Tel Aviv is vooralsnog een van onverschilligheid enerzijds en 'we zullen ze krijgen' anderzijds. Ron is van mening dat er geen andere keus is dan oorlog voeren..."als we niets doen, dan maken ze ons af"....Ja Ron, het strand van Tel Aviv loopt leeg...

Voor de shabat lunch (morgen middag) ben ik uitgenodigd voor het feestje van Ildat, Ildat is net beeidigd tot ik weet niet precies wat in het leger. Onder gewone omstandigheden, weet ik al niet precies wat ik met het Israelisch leger aanmoet, maar nu een toast uitbrengen op Ildat lijkt me zeer zeer ongepast. Dankje Ildat, nu even niet!

In mijn brievenbus lag gisteren een oproep van het leger.......gelukkig niet bedoeld voor mij, wel voor mijn buurman. De komende dagen zal blijken wie er nog meer naar het front vertrekken. De kans is groot dat er bekenden bijzitten en ik weet niet precies hoe daar mee om te gaan.

Kennissen, taxi chauffeurs, dansdocente, winkeliers en tantes van vrienden, ze denken allemaal dat ze mij er een plezier mee doen, als ze mij wijzen op het Islamitisch gevaar...Zo kreeg ik tijdens een picknick te horen "the Libanese will be thankful, they will thank Israel"...

De radio (gewone fm muziekzender) draait de afelopen dagen alleen maar nummers die minstens een van de volgende woorden bevatten: fire, surrender, border, fighter, winner, lost etc. Ik moet zeggen de zender heeft in ieder geval genoeg creativiteit, de meest bizarre nummers worden uit het archief gehaald. Het nummer 'Borderline', (Madonna?) krijgt ineens een hele andere betekenis.

Een Israelisch televisiestation probeerde gisteren de vader van de dode jongetjes in Nazareth aan het woord te krijgen voor de camera. De verslaggever probeerde de Arabische vader over te alen om een woord te richten tot Nasrullah. Het televisiestation had gehoopt op een quote die ongeveer zo zou klinken: "Nasrullah hoe heb je dit kunnen doen, hoe kun je als Arabier mijn onschuldige Arabische kinderen opblazen..Hezbollah stop met beschietingen op Israel, stop met beschietingen op ons..." De quote die het station kreeg was: "Er is er slechts een schuldig, niemand anders dan Olmert is schuldig aan dit alles.".... Oeps....de verslaggever had even over het hoofd gezien,dat de Arabische inwoners van Israel al langer lijden dan vandaag.

Nasrullah heeft intussen zijn spijt betuigt aan de familie van de getroffen jongetjes in Nazareth. "Ik neem alle verantwoording voor het feit dat uw kinderen zijn getroffen, het had niet mogen gebeuren. Uw kinderen zijn shahied voor Palestina".....de laatste zin is natuurlijk een schrale troost...zouden we een generatie van shadies kunnen overslaan????

Stilte

Het geweld in Gaza en delen van de West Bank is ontzettend toegenomen de afgelopen paar weken...ik word er stil van, die stilte was ook terug te vinden op dit weblog.

Alles wat ik te vertellen heb over 'hier' lijkt zo niet van belang als ik het afweeg tegenover alles wat 'daar' gebeurd. Ik zou nu zoveel liever in Nederland zitten dan hier. Als ik in Nederland zat, dan kon ik tenminste met recht zeggen:"tja, wat kan ik nou doen? Meer dan in een demonstratie meelopen kan ik toch niet?"

Nu zit ik 'hier', maar ook 'hier' zijn de West Bank en Gaza 'daar'....gesprekken met mensen 'hier' zijn erg vermoeiend, dus ben ik maar stil.

Zo nu en dan is er een demonstratie (die nauwelijks de aandacht van het grote publiek krijgt) en worden emails heen en weer verstuurd door de linkse bewegingen....en voor de rest rust Tel Aviv uit aan het strand.

Geweren van jonge soldaten prikken (als een soort van reminder:U BEVINDT ZICH IN ISRAEL) in mijn dijbeen als ik in het bushokje op de bus wacht.

In de voetsporen van Shifa Horn bezocht ik Mae Shariem. In Beersheva wandelde ik het pad van de Mukhtar, maar dat alles voelt nu even niet de moeite waard om over te schrijven.

Mijn buik slaat alle emoties en spanningen op, volgens mijn masseuse Adina helpt buikdansen tegen opgeblaasde buiken, zou Um Khultum ook helpen tegen opgeblaasde bruggen, huizen en mannen?