Familieleden, vrienden en activisten kijken uit op de militaire gevangenis in het nooorden van Israel.

Met twee bussen en een stuk of 20 auto's zijn we over de Gadera/Haifa road richting de gevangenis gereden. Vier jongens zitten gevangen, omdat zij weigerden deel te nemen als reservist in Libanon. Ouders schreeuwen: 'ik hou van je, ik ben trots op je.' Vriendinnetjes roepen: 'ik mis je, ik sta achter je.' Een paar sprekers; de broer van een van de gevangene, een Palestijn die zich uit spreekt tegen de bezetting en tegen geweld, en een activist.

Een pianist en een zangeres zorgen voor de muziek en we kunnen weer naar huis...De sfeer is goed, iedereen is ontspannen, de politie laat zich niet zien op de berg, ze blijven onderaan de weg staan en de hete zon zorgt ervoor dat alles gezellig traag verloopt.

Het heeft iets mafs, we gillen naar de gevangenen, waarvan we niet eens weten of ze ons kunnen horen..maar goed.. we doen ons best. De namen van de 'helden' worden harop genoemd, zodat iedreen weet om wie het gaat. Het organiseren van een support demonstratie op deze berg, is een traditie in Israel. Vanaf dit punt kun je de militaire gevangenis goed zien liggen. Hier samen komen en laten zien dat je de dienstweigereaars steunt is een must in een land waar slechts weinigen weigeren op basis van ideologie.

De oorlog is voorbij, wat dat ook mag betekenen, deze jongens moeten nog ongeveer een maand zitten en dan mogen ook zij weer naar huis. Ik ben meegeweest, uit nieuwsgierigheid en uit support, maar ik vind het hele tafereel ook een beetje triest. Vier jongens, slechts vier jongens hebben geweigerd deel te nemen aan de oorlog (er zijn overigens ook nog enkele jongens op een last minute vacantie vertrokken naar het buitenland, om op die manier aan de dienstplicht te kunnen ontsnappen). Het is weer eens duidelijk te zien dat het slechts een minderheid is die geen geweld wilt.

De reservisten die wel deel hebben genomen aan de oorlog, heben zich nu verenigd en hebben gisteren een brief geschreven aan de regering. Ze schrijven dat ze in de war zijn, ze hebben deelgenomen aan de oorlog maar begrijpen niet waar het goed voor is geweest, het was onduidelijk wat er van hen werd verwacht, het geheel was een zooitje en ze zijn boos omdat ze geen duidelijke orders kregen...

Tijdens de oorlog verbleef een meerderheid van de mensen uit het Noorden in Tel Aviv, Tel Aviv was gastheer, dat betekende: gratis museaum bezoek voor mensen uit het Noorden, gratis eten in sommige restaurants en gratis openbaar vervoer.

De Noorderlingen zijn al terug gekeerd naar huis, veel mensen zijn ontevereden over de uitkomst van de oorlog en het gewone leven gaat door. Ik vind het moeilijk om te zeggen 'de oorlog is voorbij', het klinkt zo leeg. Voor honderd duizenden mensen is vanaf de dag dat deze gekkigheid starte niets meer het zelfde..voorbij..de gevolgen van geweld zijn niet zo maar voorbij.