Hart

Leven uit het hart lijkt zo simpel, of juist zo zen-achtig. Leven uit het hart is vooral geduldig zijn, heeel geduldig. Het is niet zo maar geduld, het is wachten zonder dat je weet waarop je wacht, het is wachten in goed vertrouwen. Je vertrouwt, je vertouwt je hart, niet omdat jouw hart zoo geweldig is, maar omdat je weet dat het hart altijd gelijk heeft.

Je neemt geen enkele stap voordat je van top tot teen voelt dat dit het juiste moment is...en dan neem je de stap..in goed vertrouwen. Iedere beslissing die zwaar om het hart voelt is niet de juiste, alles wat je nekkrampen geeft zou je over boord moeten gooien. Het lichaam spreekt, het lichaam verteld je precies wat je wel of niet moet doen.

Je leest wel eens van die dingen over 'de kosmos die zich samen spant voor jou', het lijkt wederom zengedoe, maar t is zoo waar, de kosmos spant zich samen voor ons, voor mij, voor jou. In goed vertrouwen, doe je wat je kunt, zijn, en geduldig wachten, de rest volgt. Maar altijd heb ik de angst; wat als de kosmos ophoud zich samen te spannen voor mij? Wat als de engeltjes mij niet langer zien staan? Iedere nieuwe stap is moeilijk, eng, maar er is geen andere weg...wil je leven uit het hart dan moet je steeds weer je innerlijke stem volgen..en die stap nemen..hoe lastig ook.

De afgelopen maanden ben ik er voor het eerst achtergekomen dat OVERLEVEN niet hetzelfde is als LEVEN. Nu wil dat niet zeggen, dat ik al weet hoe je dat doet, leven:-) maar ik weet wel dat overleven alleen niet voldoende is. Twee jaar geleden wist ik dat ik weg moest uit Nederland, ik wist dat ik afstand moest nemen van mijn huwelijk, waarom wist ik niet, maar ik wist, ik voelde ik moet weg. Volgens sommigen was het een vlucht, ik was aan het vluchten, volgens mijn toenmalige echtgenoot was ik niet bereid te werken aan de relatie. Hij schilderde mij af, en ik deed met hem mee, als een warrige, niet tevreden figuur, de meeste vrienden trapten erin. Ik was het probleem.

Nu weet ik dat ik het enige juiste deed, afstand creeeren, letterlijk ruimte maken, de enige manier om aan een gewelddadige relatie te ontsnappen. Dat wat vluchten leek in de ogen van velen, was in werkelijkheid de redding waar ik zo vaak voor had gebeden. Ik weet dat voor een ieder die mij en/of mij ex kent het volgende onwerkelijk klinkt, maar ik weet nu dat ik ben ontsnapt aan de dood. Nooit meer die afgrijselijke agressie hoeven te voelen, de moordlustige blik in zijn ogen hoeven te zien...Dankje God, dankje engelen, die mij ondanks alles hebben beschermd.

Ik schrijf dit nu zo op, mij ervan bewust dat een ieder dit kan lezen, een ieder kan dit uitleggen zoals hij of zij wil, tegen mij gebruiken of wat dan ook. Maar ik weet ook (door jullie mails en telefoontjes) dat er ook nog andere vrouwen zijn, die, net als ik, in een leugen leven, die net als ik zogenaamd hoger opgeleid zijn, geemancipeerd en getrouwd met 'redelijke', ontwikkelde mannen, maar die net als ik jaren zich zelf kwijt raken, steeds in een dieper gat vallen, en in stilte een geheim bewaren. Het is tijd om de stilte te verbreken, tijd om schijt te hebben aan het feit dat anderen zich ongemakkelijk voelen bij ons verhaal.

Not to peopele like us? Geweld hoort thuis bij lager opgeleiden, economisch zwakkeren, alcoholisten? Geweld komt ook voor bij, veeel vaker dan je wilt geloven, mensen zoals ons; opgeleid, geemancipeerd, wel of niet religeus, sociaal actief. Mijn ex is nog steeds voorzitter van stichting Ihsan, een club die van ons belasting geld word betaald voor een project om huiselijk geweld bij moslims bespreekbaar te maken. Hypocriet of moeten we zijn prive leven en zijn maatschappelijk leven scheiden?

Als ik nu besluit de stilte achter me te laten en mijn verantwoordelijkheid te nemen om dit taboe te doorbreken, ben ik dan ineens anti-islam, ben ik een ex die op wraak uit is, of doe ik slechts wat ik moet doen; leven vanuit het hart. Waarom schrijf ik dit alles zo op? Het hart verteld me dat het tijd is voor de volgende fase, tijd om dat, wat zoo veel pijn heeft gedaan en doet om te zetten in kracht. Het is tijd om mijn verantwoordelijkheid te nemen, tijd om mijzelf en andere slachtoffers van geweld te beschermen, in plaats van mijn ex echtgenoot en alle andere geweld plegers te beschermen.