Zeemerminnen

Het jongetje in het groene shirt, was vorig jaar zomer mijn stille aanmoediger. In een baldadige bui, besloot ik te gaan dansen in de balzaal van het Revolutie museaum in Havana. Cubanen dansen altijd en overal, dus moet het geen probleem zijn, als ik dans in een voormalig paleis! Mijn vriendje van tien moedigde mij aan met een glimlach.

Behalve een stille aanmoediger, bleek hij ook een ware verhalenverteller. Castro zou al dagen dood zijn volgens de bronnen van mijn vriendje, iedereen wist het, maar niemand mocht het hardop zeggen...En aan het strand van Havana was al heel vaak een prachtige zeemermin gezien, maar natuurlijk was ook dat staatsgeheim. Een heerlijk joch mijn vriendje van tien. Ik moest weer aan hem denken, nu het nieuws over Cuba af en toe voorbij flitst.

Het grootste nadeel aan het leven in een zogenaamd conflict land is, dat de rest van het wereld nieuws slechts een flits is. De gesprekken met de mensen gaan alleen maar over het midden oosten conflict (ik heb nog nooit zoveel berichtgeving over Iran gezien als nu het geval is). Zowel Palestijnen als Israelieers zijn zo weinig bezig, met wat er in de rest van de wereld gebeurd, tenzij het op de een of andere manier te maken heeft met hun eigen conflict.

De gemiddelde Israelieer weet bijvoorbeeld zo goed als niets over Sbrenica. Voor Palestijnen is er uiteraard geen grotere tragedie dan die van hen, begrijpelijk,maar soms ook zeer vermoeiend. Tijdens een bijeenkomst liet de heer Vanunu (inderdaad, die van de kernwapens) mij weten, dat het erg belangrijk is dat ik de mensen in Pakistan vertel over de massamoorden in het Palestijnse dorp Deir Yassin (moorden werden gepleegd door joodse troepen in 1948)....inderdaad erg belangrijk...maar wat moet je met zo een boodschap?

Nieuws over het grote gevaar van de radicale islam is wel belangrijk nieuws. Vermoeiend aan dat 'nieuws' is het gemak waarmee de bezetting, de bouw van de afscheidingsmuur etc worden gekoppeld aan het groter 'islamitisch' gevaar. Ik doe niet mee. Voor de verandering probeer ik me zo min mogelijk in de discussies te mengen, het is zoo weinig hoop gevend anyway.

Gelukkig zijn er nog prachtige zeemerminnen, ook al zijn ze staatsgeheim, wie kan dansen zonder muziek, kan ook zeemerminnen zien zonder wonderbrillen. Lang Leve de Cubanen!