its hot

Palestijnen zijn weer in..op de agenda zal ik maar zeggen..

woensdagavond is er een lezing en een fototentoontelling in de universiteit van Leiden. Dames van Machsoom Watch komen iets vertellen over het wel en wee aan de chekpoints. De dames van Machsoom Watch zijn zelf allemaal Israelisch en houden al al jaren 'wacht' aan de chekpoints op de West Bank. Zij rapporteren over het gedrag van de soldaten en grijpen, indien nodig, ook in. Het idee erachter is dat door de aanwezigheid van Israelieers het leger wellicht zich zal inhouden...gaat helaas niet altijd op.

Voor wie het nog niet heeft, het boek Verdreven Palestijnen is ook nog te koop, korte verhalen van de bewoners van Palestijnse vluchtelingenkampen en prachtige foto's van Ronald de Hommel.

Op het IDFA ook nog docu's over Palestina en Israel.....waarschijnlijk ben ik de enige met heimwee..snif snif snif....

Prachtig interview met Desmond Tutu van Zuid Afrika, in de Happinezz van deze maand. 'Genezen doe je door vergeving, erkenning is noodzakelijk om te kunnen vergeven. Je mag niet vergeten, onrecht mag je niet vergeten, omdat je anders de generaties niet kunt genezen.'

Hoe graag willen we onrecht niet vergeten, steeds weer verbaas ik mij over blanke Zuid Afrikanen die ik de afgelopen jaren ben tegengekomen. Allemaal hebben geweldige verhalen over hoe gemengd hun levens al waren voor de afschaffing van de apartheid....totale ontkenning. Zolang wij ontkennen kunnen we niet vergeven, kunnen we niet helen, zoo waar.

Geen verantwoordelijkheid nemen. Op vier december a.s zal het ministerie van Defensie draaginsigne's uitdelen aan leden van Dutchbatt, een ere herstel....ja daar zijn de slachtoffers van Sbrenica erg blij mee....verantwoordelijkheid nemen...wat is dat toch verdomd moeilijk.

Het lijkt maar een formaliteit, who cares of die soldaten nou wel of niet een prijs krijgen??? Nee, geen formaliteit, een harde ontkenning van hun pijn, dat is wat het betekend voor Bosnieers. Slachtoffers van een afgrijselijke oorlog, waar ook door Nederland veel fouten zijn gemaakt. Dankzij een van mijn Bosnische vrienden, zie ik dat iets wat maar formaliteit lijkt, in werkelijkheid een klap in het gezicht is, een gezicht dat al gewond was.

Hoe komt het toch dat wij zo slecht kunnen luisteren naar pijn? We lusiteren niet naar onze eigen pijn en al helemaal niet naar dat van een ander.

Even een 'dont do list', dooddoeners:

1. ach joh het gaat wel over, is niet de issue, trauma's gaan niet over...je verwerkt ze, maar het gaat niet over en bovendien wat is dat voor een lege boodschap?

2. geestelijk geweld is erger dan lichamelijk geweld, het tweede kan alleen maar bestaan omdat het eerste al bestaat.

3. waar twee vechten hebben twee schuld, gaat niet altijd op, wordt al te graag gebruikt zodat we lekker gemakkelijk geen standpunt hoeven te kiezen. Nummer drie gaat niet op voor de holocaust slachtoffers, gaat niet op voor andere slachtoffers van genocide, gaat niet op voor mensen die onder een bezetting leven, gaat niet op voor kinderen die afhankelijk zijn van volwassenen, gaat niet op voor huiselijk geweld waarbij een van de partners haar of zijn macht misbruikt (emotionele macht, financieele en/of religeuse), en er zijn nog tig situaties te verzinnen waar deze dooddoener niet geldt.

4. zeg maar niets, ik snap het wel, oeeeeeeee fout...goedbedoeld maar fout, praten, hardop uitspreken van pijn is de weg naar genezing, pijn heeft vaak al lang opgekropt gezeten, door erover te spreken maak je het los.

de lijst kan langer, is langer, vervolg komt:-)