In Nederland ben ik nooit een hardcore demonstrante geweest, ik liep wel af en toe mee, maar ach... Hier is meelopen in een demonstratie de enige manier om op adem te komen. De algemene sfeer is om te stikken, gesprekken leiden nergens toe. Tijdens de demonstraties kun je eindelijk een gesprek voeren waarin je je niet steeds de stommeling voelt. Voor mij als international is het ook een ontmoetingsplek voor ontmoetingen met andere verdwaalde internationals.
Een zaterdag ziet er de laatste weken ongeveer zo uit: uitslapen, een laat ontbijt/vroege lunch met vrienden in een van de vele Tel Avivi parkterrasjes, een beetje uitrusten in het gras, wel of niet naar het strand en dan heel langzaam naar een demonstratie toe lopen. Natuurlijk vraagt iedereen zich ook af of er wel of geen bommen onderweg naar Tel Aviv zijn. Sommigen hopen stiekem wel op een paar bommen, ze moeten natuurlijk wel in een 'leeg' gebied vallen. Oorlog is raar.
Linkse vrienden hebben intussen allemaal ruzie met familieleden. Enkelen zijn al boos weggelopen van de shabat dinners. De meerderheid staat pal achter het leger, de grens leger en burgerbevolking is sowieso erg onduidelijk. Tegen de oorlog zijn als Israelieer, betekend uitspraken als deze incaseren:"wat doe je nog hier verrader, ga dan weg als je zo tegen israel bent, ze maken jou ook af hoor, uiteindelijk ben je ook een jood."
De bomshelters heb ik nog niet kunnen bezoeken, mijn contactpersonen zijn een paar dagen vrij....oorlog of niet, weekend is weekend....
No comments:
Post a Comment