Water naar zee dragen

Een stuk of tien Israelische ex soldaten en ik, vroeg in de ochtend op weg naar Anata, een West Bank dorpje net buiten Jerusalem. Een van de jongens van de pas opgerichte beweging van ex soldaten en ex millitanten van Palestijnse zijde vroeg, of ik zin had in een dagje bouwen. Bouwen lijkt me altijd een goed idee in een land waarin vernielen min of meer de norm is.

De Israelische jongens hebben in het verleden op verschillende manieren actief meegdaan aan het in stand houden van de bezetting en de Palestijnse jongens hebben deelgenomen aan een gewapende, geweldadige strijd voor bevrijding. Beide groepen hebben besloten zich op een niet gewapende manier in te gaan zetten voor bevrijding. Een initiatief dat ik van harte steun, dus ben ik bereid vroeg op te staan en mee te gaan naar Anata.

We gaan samen een huis bouwen in een wijk waar het ene huis na het andere wordt vernietigd door het Israelisch leger, onder het mom van 'archiculture area'. Ieder jaar steunt een internationle ngo de herbouw van vernietigde Palestijnse huizen. In twee weken wordt door een groep internationals een huis herbouwd.

Het voelt dubbel, geweldig initiatief dit herbouwen, maar is het niet een beetje water naar zee dragen? Ondanks de twijfels die mij bezighouden is de sfeer ontzettend goed. Onder het bouwen, praten de stoere binks met elkaar over alle daagse dingen en er ontstaan felle, emotionele discussies over Libanon.

Een nieuwkomer van Palestijnse zijde vindt, dat het wel erg gemakkelijk is om te zeggen dat Palestijnen hun wapens moeten neerleggen: 'Go and tell your other Israeli friends to stop taking part in the army, i lost 20 family members because of the Israeli violence'. Elik, een van de Israelieers verteld dat hij zijn zus is kwijtgeraakt tijdens een bomaanslag en dat hij juist daarom niet langer gelooft in een gewapende strijd.

Er zijn tranen, lekkere kous kous en heerlijke thee, maar er is geen verf in Mediterane kleuren. Ik baal, ik ben meegekomen onder de voorwaarde dat ik de interial design voor mijn rekening mocht nemen. Mediteraan blauw, mozaik tegeltjes en hier en daar Mexicaanse invloeden. Niet dus, de heren zijn nog bezig met cement en andere 'not for me' klusjes.

Niets doen lijkt me net iets te saai, dus fungeer ik als fotograaf voor de website van de binks zonder geweren. Misschien moet ik me maar alvast aanmelden als fotograaf voor de herbopbouw van Libanon.