On the way to God...

Geboortegrond

Net terug na ruim zeven weken Pakistan en twee weken Midden Oosten. Van mijn geboortegrond naar het land van mijn ziel en dat allemaal in een zomer. Zoals gewoonlijk is er weer heel veel te schrijven, maar kom ik er eigenlijk niet aan toe, omdat ik te veel tijd kwijt ben met het in stilte verwerken van alles wat ik gezien en gevoeld heb.

Geboortegrond, het is een woord, maar een woord, je kunt er wel of niet iets bij voelen. Je kunt het stom of geweldig vinden, niet belangrijk of heel wezenlijk. Voor mij betekende mijn geboortegrond tot nu toe niet zoveel voor mij.

Mijn 'zielenland', het beloofde land Palestina/Israel, ja daar kan ik iets mee. Nederland, het land waar ik vanaf mijn tweede woon, waar iedere stad een verhaal heeft, waar mensen mij herkennen op straat, omdat ik een geschiedenis met hen deel, ja met Nederland heb ik iets, want dat is mijn land. Pakistan is het land van mijn ouders, het land van de lange zomervacanties, het land waar het eng is in het donker, maar het is niet mijn land.

Deze zomer ging ik dan ook naar Pakistan met gemengde gevoelens, ik had Ronald beloofd om samen te gaan werken in Pakistan, mijn ouders had ik beloofd dat ik mee zou gaan om mijn oma te bezoeken. Ik zat vast aan de beloftes.

Het liefst had ik de hele reis gecanceld, wat had ik nou in dat land van de lange zomervacanties te zoeken. Totdat een dierbare vriend zei: "waarom ga je ervan uit dat het land je weer het zelfde zal geven. Waarom stel je je niet open voor een eventuele nieuwe energie, die het land je te bieden heeft..."'

Ik stelde me open en werd verrast, beloond en verwarmt met het oeroude gevoel van fysiek thuis komen. Het is lastig uitleggen wat dat gevoel dan precies is, maar het is anders dan geestelijk thuis komen. In Palestina komt mij ziel thuis, (ook al duurde het twee weken geleden vier uur voordat ik het land in mocht:-) . In Pakistan kwam ik fysiek thuis. De bergen, de bomen, het land, ik besefte hier kom ik vandaan, hier zijn mijn grootouders geboren en hun grootouders. Het kan niet anders dan dat iets met je doet, dat je dat met je meedraagt, in je draagt waar je ook bent, waar je ook naar toe gaat. Het besef dat mijn geboortegrond mij iets te bieden heeft sterkt mij in mijn zijn.

Het is alsof ik weer de kracht in mijn rug voel, alsof ik eindelijk weer rechtop sta, Ik was dan ook blij verrast toen Adina, mjin engel uit Tel Aviv, na een ander half uur durende massage uitriep; 'je lichaam voelt als het lichaam van een ander mens, je hebt een kracht die je daarvoor niet had. dit komt door Pakistan." Het verbaasde mij dat ze die conclusie trok, maar ik wist dat ze gelijk had.

Voor het eerst heb ik mijn opengesteld voor de schoonheid en kracht van het land waar ik geboren ben en het heeft me vervuld met een diepe rust en kracht.

Terug in Nederland word ik meteen doodgegooid met debatten over dubbele loyaliteiten, identiteit, islam etc, dan doe ik mij ogen dicht en haal diep adem....ik moet glimlachen en ik voel me onvoorstelbaar rijk en bevoorrecht.

Wat is het toch heerlijk dat ik de wereld rond mag reizen en overal thuis komen, omdat iedere plek mij iets te bieden heeft. Mijn lichaam, mijn ziel, mijn hart, mijn herinneringen en ga zo maar door..waar ik ook kom ik ga altijd rijker weg.

Loyaal ben je aan jezelf en geloof me dat is al moeilijk genoeg!

De trommelaar

In een wereld waarin mannen en vrouwen nog steeds niet in elkaars intieme wereld treden, is er een man die nog stees boven de wetten van het dorp staat, de trommelaar.

Tot mijn grote vreugde blijven sommige tradities voortbestaan en kunnen zij niet worden vervangen door de glitter en glamour van de Bollywood films. In de dorpen van Pakistan zijn de grootste dichters, tekstwriters, muzikanten en dansers nog steeds de dorpbewoners zelf.

Inspiratie wordt gehaald uit de dagelijse beslom
meringen van het leven. Vrouwen en mannen die niet kunnen schrijven en lezen, blijken geboren dichters. Mijn komst is een goede gelegenheid voor nieuwe liedjes over 'pardesies', zij die in het buitenland wonen.

De vrouwen splitsen zich in twee groepen en bieden tegenelkaar op...groep een begint met een tekst en aan groep twee de taak om het lied tot een goed eind te brengen.

Het goede einde kwam, geheel volgens eeuwenoude traditie zorgden de teksten voor tranen van het lachen en het huilen. Plezier en verdriet gaan hier altijd hand in hand, een gegeven dat ik altijd als vloek ervaarde, maar waarvan ik deze keer ook de kracht inzag.

Chill in Gods name

Bloot hoofd

Lahore, Badshai moskee, een van de meest historische en grootste moskeeen van het land.

Het is te oppervlakkig voor woorden wat ik ga zeggen en toch ga ik het zeggen, hihihi, omdat het achteraf gezien geen oppervlakkige ervaring was.

Hete doordeweekse dag, midden augustus dit jaar, ik in Lahore in mijn nieuwste outfit, met mijn Hollandse parel ketting en Italiaanse bril, zonder hoofddoek.

Niet een keer ben ik gewezen op mijn onbedekt hoofd, of op mijn te openhartige glimlach, of op wat dan ook......

Hoe anders zijn mijn ervaringen in andere moskeeen, in landen als Turkije, Palestina, Syrie, Marokko en ga zo maar door...altijd was er wel een man die mij moest wijzen op mijn kleding.

Mijn hoofddoek zou niet lang genoeg zijn, mijn mouwen te kort, mijn broek niet gepast etc...en in feite was mijn hoofddoek nooit te kort, mijn mouwen altijd langer dan mijn armen.

Het was voor mij een verademing, om in het land dat door de heilige Bush oorlog wordt bedreigd, hoofddoekloos te kunnen bewegen in moskeeen en madrassa's. Het leek voor het eerst om inhoud te gaan en niet de vorm. Eindelijk.

De dansmeisjes van Lahore

Ze leven in het donker. Het is het donker van de nacht waarin zij zich bewegen. Volgens de wereld leven zij in het donkere gedeelte van ons geweten. Zoals zo vaak in de taal, staat ook hier 'het donker' voor dat wat niet deugt, dat wat het daglicht, het goede, niet kan verdragen.

In het schijnsel van een felle Lahorie zon wandelde ik, enkele weken geleden, in de donkerste straat van Lahore. Vergane glorie staart mij aan en kijkt mij na.

Een man met een onsmakelijke snor krabt zonder gene tussen zijn benen, terwijl hij mij met zijn ogen volgt. Even overweeg ik om terug te kijken en op zijn onuitgesproken uitnodiging in te gaan, zou hij mij mee kunnen nemen naar de vrouwen die leven in het donkerste deel van Lahore?

Lahore is voor mij niet langer het Lahore van de moskeeen en de prachtige paleistuinen, na het lezen van het boek 'de dansmeisjes van Lahore' is Lahore voor mij de stad van de dansmeisjes, die wakker worden wanneer de stad zich opmaakt voor de stilte van de nacht.

Zelfportret

Rara waar ben ik?

I dont want..!!!

Maria Magdelena

Weetje wat weer hip zou moeten worden..de lezersclub. Samen lezen, elkaar voorlezen en vervolgens naar aanleiding van het gelezene ons zelf lezen.

Lezen, boeken, het is toch een van de meest geweldige cadeau's die we hebben gekregen.

Dagenlang kan ik helemaal opgaan, een worden met de personages van de boeken die ik lees. Niets doet meer pijn dan afscheid nemen van het boek. Eerst kan ik niet wachten totdat het boek uit is, en als het uit is voel ik me net een vluchteling, aan de grens van een land dat niet bereid is mij op te nemen binnen haar grenzen. Het echte alledaagse leven voelt dan als een koude douche. Tegelijkertijd voelt het echte leven (als er tenminste zoiets bestaat) als een dans waarvan ik eindelijk de pasjes ken.

De afgelopen week heb ik rondgedwaald aan de het meer van de Galilea, ik heb geluncht in Tiberias om vervolgens te sterven van verdriet in Jerusalem. De nachten heb ik gevuld met een geheime liefdesaffaire, met een man die volgens zijn volgelingen de geneugten van het lijf niet kent. Maria Magdelena.

Maria Magdelena, ik heb nooit precies geweten wie zij was, maar haar naam heeft mij altijd aangesproken. Volgens de christelijke kerk was zij een hoer die zich ophield rondom Jezus, ik had altijd het idee dat zij geen hoer was, of in ieder geval niet alleen maar. Nu kom ik er achter dat er met mij nog vele vrouwen zijn die zich oprecht afvragen; wie was Maria Magdelena?

De schrijfster Marianne Frederiksson vroeg zich het zelfde af en komt met het boek; Volgens Maria Magdelena. De hoer die geen hoer was maar Jezus geliefde, de hoer die geen hoer was, maar wellicht de enige apostel die de boodschap van het christendom werkelijk begreep? Marianne Frederiksson beschrijft een christendom waarin Jezus en God niet oordelen, niet beoordelen, niet veroordelen. Een boodschap zonder wetten en regels, een boodschap van eenvoud, een boodschap zonder hierarchie.

Heel treffend is de beschrijving van de figuur Jezus, voor het eerst viel mij op hoeveel Jezus lijkt op de profeet Mohammed. Jezus is niet langer een god, maar een man die twijfelt en zeker weet, een mens die bang is en geen angst kent. Een profeet die wonderen verricht en hoopt op wonderen, een profeet die geeft maar weet dat hij niet mag nemen.

Intussen heb ik nog een boekje gekocht over Maria Magdelena, het boek bevat delen uit haar evangelieen. De christelijke wereld vraagt zich steeds harder af; hoe komt het dat de vrouwelijke stem van de meest geliefde apostel nooit is gehoord?, ik vraag me af hoe komt het dat ik, als moslimvrouw, mijn stem niet luider laat klinken en opeis wat Maria Magdelena probeerde op te eisen; het recht om een eigen relatie te hebben met God, zelfstandig te spreken met God en over God.

De God die noch mannelijk, noch vrouwelijk is, is geen Heer, is geen Hij. Mijn God is dezelfde God als die van Maria Magdelena; een zachte, vergevende, niet veroordelende, liefhebbende, strelende kracht die in ons huist en nergens anders.

van de Metz in New York tot een kinderlijke kaartenspel in al Quds

Helende stilte

Het duurt vaak even voordat we weten waarom we heel druk of juist heel stil zijn. Het is stil geweest op mijn weblog, korte reisjes naar het midden oosten waren de voornaamste reden van de stilte, maar niet de enige.

Lang heb ik mij zelf gepeinigd omdat ik het zo moeilijk vond om 'nee' te zeggen tegen nieuwe aanbiedingen, nieuwe kansen etc. Tot mijn grote opluchting bevind ik mij nu in een levensfase waarin het voor het eerst heerlijk makkelijk is om 'nee' te zeggen.

Er ligt veel achter me, ik heb veel kunnen doen de afgelopen jaren, het oude trekt niet meer...het nieuwe ligt voor me...nu is het een kwestie van datgene aanpakken wat IK wil aanpakken.

Binnenkort hoop ik te kunnen bloggen vanuit Bosnie, inschaallah, en van de zomer zal ik berichten vanuit Pakistan. Nu een keer niet het Pakistan van mijn familie, maar het Pakistan dat ik deze zomer inschaallah als journaliste zal bezoeken.

Hoop binnenkort de data van de vertoning van mijn eerste documentaire te kunnen doorgeven, een bevalling...hopelijk ook een mooie geboorte:-)

Er is van alles in beweging....maar de echte beweging zit m in de stilte....

dromend ideaal

YOU HAVE GOT MAIL

Het is een traditie geworden, ieder bezoek aan New York bestaat uit een kopje thee, kopje koffie met slagroom en een heerlijk gebakje in cafe Lulu (zoiets) aan adam avenue west uptowon.

you have got mail, als je het nog nooit hebt gezien kijken.................JE MOET HET ZIEN.