On the way to God...

Geboortegrond

Net terug na ruim zeven weken Pakistan en twee weken Midden Oosten. Van mijn geboortegrond naar het land van mijn ziel en dat allemaal in een zomer. Zoals gewoonlijk is er weer heel veel te schrijven, maar kom ik er eigenlijk niet aan toe, omdat ik te veel tijd kwijt ben met het in stilte verwerken van alles wat ik gezien en gevoeld heb.

Geboortegrond, het is een woord, maar een woord, je kunt er wel of niet iets bij voelen. Je kunt het stom of geweldig vinden, niet belangrijk of heel wezenlijk. Voor mij betekende mijn geboortegrond tot nu toe niet zoveel voor mij.

Mijn 'zielenland', het beloofde land Palestina/Israel, ja daar kan ik iets mee. Nederland, het land waar ik vanaf mijn tweede woon, waar iedere stad een verhaal heeft, waar mensen mij herkennen op straat, omdat ik een geschiedenis met hen deel, ja met Nederland heb ik iets, want dat is mijn land. Pakistan is het land van mijn ouders, het land van de lange zomervacanties, het land waar het eng is in het donker, maar het is niet mijn land.

Deze zomer ging ik dan ook naar Pakistan met gemengde gevoelens, ik had Ronald beloofd om samen te gaan werken in Pakistan, mijn ouders had ik beloofd dat ik mee zou gaan om mijn oma te bezoeken. Ik zat vast aan de beloftes.

Het liefst had ik de hele reis gecanceld, wat had ik nou in dat land van de lange zomervacanties te zoeken. Totdat een dierbare vriend zei: "waarom ga je ervan uit dat het land je weer het zelfde zal geven. Waarom stel je je niet open voor een eventuele nieuwe energie, die het land je te bieden heeft..."'

Ik stelde me open en werd verrast, beloond en verwarmt met het oeroude gevoel van fysiek thuis komen. Het is lastig uitleggen wat dat gevoel dan precies is, maar het is anders dan geestelijk thuis komen. In Palestina komt mij ziel thuis, (ook al duurde het twee weken geleden vier uur voordat ik het land in mocht:-) . In Pakistan kwam ik fysiek thuis. De bergen, de bomen, het land, ik besefte hier kom ik vandaan, hier zijn mijn grootouders geboren en hun grootouders. Het kan niet anders dan dat iets met je doet, dat je dat met je meedraagt, in je draagt waar je ook bent, waar je ook naar toe gaat. Het besef dat mijn geboortegrond mij iets te bieden heeft sterkt mij in mijn zijn.

Het is alsof ik weer de kracht in mijn rug voel, alsof ik eindelijk weer rechtop sta, Ik was dan ook blij verrast toen Adina, mjin engel uit Tel Aviv, na een ander half uur durende massage uitriep; 'je lichaam voelt als het lichaam van een ander mens, je hebt een kracht die je daarvoor niet had. dit komt door Pakistan." Het verbaasde mij dat ze die conclusie trok, maar ik wist dat ze gelijk had.

Voor het eerst heb ik mijn opengesteld voor de schoonheid en kracht van het land waar ik geboren ben en het heeft me vervuld met een diepe rust en kracht.

Terug in Nederland word ik meteen doodgegooid met debatten over dubbele loyaliteiten, identiteit, islam etc, dan doe ik mij ogen dicht en haal diep adem....ik moet glimlachen en ik voel me onvoorstelbaar rijk en bevoorrecht.

Wat is het toch heerlijk dat ik de wereld rond mag reizen en overal thuis komen, omdat iedere plek mij iets te bieden heeft. Mijn lichaam, mijn ziel, mijn hart, mijn herinneringen en ga zo maar door..waar ik ook kom ik ga altijd rijker weg.

Loyaal ben je aan jezelf en geloof me dat is al moeilijk genoeg!